1 ငါ့ ဇီ ဝ ကုန်၍၊ အ သက် တာ ဆုံး ပြီ။ သုဿန် သို့ လည်း ရောက် လု ပြီ။2 လှည့် စား တတ် သူ တို့ သည်၊ ငါ နှင့် အ တူ မု ချ ရှိ ကြ၍၊ ၎င်း တို့၏ မြှောက် ဆွ ခြင်း ကို ငါ ရှု မြင် လျက် နေ ရ၏။3 အ ကျွန်ုပ် ကိုယ် စား အ ပေါင်း ထား၍၊ ကိုယ် တော် တိုင် အာ မ ခံ တော် မူ ပါ။ အ ကျွန်ုပ် နှင့် လက် ဝါး ရိုက် မည့် လူ၊ မည် သူ ရှိ တော့ အံ့ နည်း။4 သူ တို့ စိတ် ကို ဉာဏ် နှင့် ကင်း ဝေး စေ၍၊ သူ တို့ ကို ချီး မြှောက် တော် မူ မည် မ ဟုတ်။5 အ ကြင် သူ သည် အ ဆွေ ခင် ပွန်း တို့ အ လု အ ယက် ခံ ရန် သ တင်း ပေး၏။ ထို သူ၏ သား သ မီး တို့ လည်း မျက် စိ အား ကုန် လိမ့် မည်။6 ငါ့ ကို လူ မျိုး တို့ ပုံ ခိုင်း ရာ ထား တော် မူ၍၊ မျက် နှာ လည်း ထွေး ခံ သ ဖွယ် ဖြစ်၏။7 ဒေါ သ ကြောင့် ငါ့ မျက် စိ မှုန်၍၊ ကိုယ် အင်္ဂါ ရှိ သ မျှ သည် အ ရိပ် သ ဖွယ် ဖြစ်၏။8 သ ဘော ဖြောင့် သူ တို့ သည် ထို အ ဖြစ် အ ပျက် ကြောင့် အံ့ အား သင့် လျက်၊ အ ပြစ် ကင်း သော သူ လည်း၊ လူ သ ရော် လူ ပျက် နှင့် ဆန့် ကျင် စိတ် ထ ကြွ လေ၏။9 သို့ ရာ တွင် ဖြောင့် မတ် သော သူ သည် ကိုယ့် နည်း လမ်း ကို စွဲ မြဲ လျက်၊ လက် သန့် စင် သူ သည် အား တိုး တက် ကြီး ပွား လိမ့်ည်။10 သင် တို့ ရှိ သ မျှ ကား။ တစ် ဖန် ပြန်၍ စဉ်း စား ကြ ဦး လော့။ သင် တို့ အ နက် ပ ညာ ရှိ တစ် ဦး ကို မျှ၊ ငါ ရှာ၍ မ တွေ့ ချေ။11 ငါ့ အ သက် တာ လွန် သွား ပြီ။ ငါ့ စိတ် ကွန် မြူး သော အ ကြံ များ လည်း ပြတ် တုံး ခဲ့ ပြီ။12 အ လင်း သည် မှောင် မိုက်၌ နီး စပ် သည် ဟူ၍၊ ညဉ့် နေ ကဲ့ သို့ ဖြစ် စေ ကြ၏။13 အ ကယ်၍ ငါ သည် မ ရ ဏ နိုင် ငံ ကို နေ အိမ် အ ဖြစ် ဖြင့် စောင့် မျှော် လျက်၊ မှောင် မိုက်၌ အိပ် ရာ ခင်း လျှင်လည်း ကောင်း၊14 သုဿန် အား ငါ့ အ ဖ၊ လောက် အား လည်း ငါ့ အ မိ နှ မ ဟု ဆို လျှင်လည်း ကောင်း၊15 ငါ စောင့် မျှော် ရာ အ ခြေ ကား၊ အ ဘယ် မှာ နည်း။ ထို သို့ သော အ ကြောင်း ကို မည် သူ မြင် ရ မည် နည်း။16 မြေ မုန့်၌ နား နေ ချိန် ကျ သော အ ခါ၊ မ ရ ဏာ့ နိုင် ငံ၏ ကန့် လန့် ကျင် သို့ ဆင်း သွား ရ သ တည်း ဟု မြွက် ဆို၏။