1 မိန်း မ မှ ဖွား မြင် သော လူ သည်၊ အ သက် တာ တို၍၊ အ နှောင့် အ ရှက် ပြည့် ဝ လေ ၏။2 ပန်း ကဲ့ သို့ ပွင့်၍ ညှိုး နွမ်း လျက်၊ အ ရိပ် ကဲ့ သို့ ရွေ့ သွား၍ မ တည် မ မြဲ ရာ။3 ထို သို့ သော သူ ကို ရှု မှတ်၍၊ အ ကျွန်ုပ် နှင့် တ ရား ဆိုင် လို တော် မူ ပါ သ လော။4 မ စင် ကြယ် ရာ မှ စင် ကြယ် ရာ ပေါ် ထွက် ပါ စေ။ မ ထွက် နိုင် ချေ။5 လူ့ အ သက် တာ ကို ပြ ဋ္ဌာန်း၍၊ လ ရက် အ ပိုင်း အ ခြား ကို သိ လျက်၊ မ လွန် နိုင် သော စည်း ကမ်း ကို သတ် မှတ် တော် မူ သော ကြောင့်၊6 သူ ရင်း ငှား ကဲ့ သို့ နေ့ တာ ရက် တာ၌ မွေ့ လျော် ရ စေ ရန်၊ လူ ကို ရှု ကြည့် တော် မ မူ ဘဲ နား နေ ပါ လေ စေ။7 သစ် ပင် ကို ခုတ် လှဲ သော် လည်း၊ နောက် တစ် ဖန် အ တက် ပေါက်၍၊ အ ခက် အ လက် မ ပြတ် မ စဲ ဟု မျှော် လင့် ရန် ရှိ သေး၏။8 အောက် မြေ၌ အ မြစ် ဟောင်း၍၊ အ ပေါ် မြေ တွင် အ ငုတ် သေ သော် လည်း၊9 ရေ ဓာတ် ငွေ့ ကြောင့်၊ ပျိုး ပင် ကဲ့ သို့ အ ဖု ပေါ် လျက်၊ အ ခက် အ လက် များ လည်း ပေါက် လိမ့် ဦး မည်။10 လူ သန် စွမ်း မူ ကား၊ သေ၍ လဲ နေ ရ၏။ လူ သည် သေ လွန် ပြီး နောက်၊ အ ဘယ် မှာ နည်း။11 အိုင် ရေ ကုန် ခန်း၍၊ ရေ အ ယဉ် သွေ့ ခြောက် သ ကဲ့ သို့၊ လူ သည် အိပ် လဲ၍ မ ထ ရ။12 မိုး ကောင်း ကင် မ ပျောက် မ ချင်း၊ နိုး ထ ခြင်း၊ အိပ် ပျက် ခြင်း ကို မ ခံ ရာ၊13 အ မျက် တော် မ ပြေ မ ချင်း၊ မ ရ ဏာ့ နိုင် ငံ တွင် အ ကျွန်ုပ် ကို ဖုံး ကွယ်၍၊ ဝှက် ထား တော် မူ ပါ စေ။ သ တိ ရ ပြန် လျက်၊ အ ချိန် ကာ လ ကို ချိန်း ချက် တော် မူ ပါ စေ သော၊14 လူ သေ လျှင် ရှင် ဦး မည် လော။ သို့ မှန် ခဲ့ လျှင်၊ ပြေး လွတ် ခွင့် မ ရ မ ချင်း၊ နေ့ ရက် တာ ရှိ သ မျှ အ တွင်း၊ လ မိုင်း သား အ ဖြစ် စောင့် မျှော် ၍၊15 ကိုယ် တော် ခေါ် တော် မူ သော အ ခါ၊ အ ကျွန်ုပ် ထူး ပါ မည်။ လက် တော် ဖြင့် ဖန် ဆင်း ရာ ကို၊ တ သ တော် မူ လိမ့် သ တည်း။16 ယ ခု မူ ကား၊ အ ကျွန်ုပ် ခြေ လှမ်း များ ကို ရေ တွက်၍၊ ပြစ် မှု ကို စောင့် ကြည့် တော် မူ ပြီ မ ဟုတ် လော။17 လွန် ကျူး မှု ကို ကျည် ထောက် တွင် တံ ဆိပ် ဖြင့်လည်း ကောင်း၊ ဒု စ ရိုက် ကို ကော် ဖြင့်လည်း ကောင်း၊ ပိတ် ခတ် တော် မူ လေ ပြီ။18 မု ချ ဆို သော်၊ ပြို လဲ သော တောင် ပျက် ပြုန်း လျက်၊19 နေ ရာ ရင်း မှ ကျောက် ဆောင် ရွေ့ ရ လျက်၊ ရေ အ ယဉ် ဖြင့် ကျောက် များ ကျေ မွ လျက်၊ လွှမ်း မိုး ခြင်း ဖြင့် မြေ ဆိုင် ရ ပါ သည့် နည်း တူ၊ ကိုယ် တော် သည် လူ၏ မျှော် လင့် ရာ အ ကြောင်း ကို ဖျက် ဆီး တော် မူ၏။20 ကာ လ အ စဉ် နိုင် တော် မူ သော ကြောင့်၊ လူ သည် လွန် သွား ရ၏။ မျက် နှာ နေ ကို ဖျက်၍၊ လွှတ် လိုက် တော် မူ၏။21 သား တို့ သည် ဂုဏ် အ သ ရေ ရောက် ကြ သော် လည်း၊ သူ မ သိ။ နိမ့် ကျ ကြ သော် လည်း၊ နား မ လည် ချေ။22 မု ချ အား ဖြင့်၊ ကိုယ် ခ န္ဓာ သည် နာ ကျင် ခြင်း ကို ခံ ရ၍၊ အ သက် ဝိ ညာဉ် လည်း ညည်း တွား ရ လ တ္တံ့ ဟု မြွက် ဆို လေ၏။