1 บุตรชายที่ฉลาดฟังคำเตือนสติของบิดาตนแต่คนมักเยาะเย้ยไม่ฟังคำขนาบ2 คนดีกินของดีจากผลปากของตนแต่ความปรารถนาของคนทรยศก็เพื่อความทารุณ3 บุคคลที่ระแวดระวังปากของเขาจะสงวนชีวิตของเขาบุคคลที่เปิดริมฝีปากกว้างก็มาถึงความพินาศ4 วิญญาณของคนเกียจคร้านยังอยากอยู่ แต่ไม่ได้อะไรเลยฝ่ายวิญญาณของคนขยันจะอ้วนพี5 คนชอบธรรมเกลียดความเท็จแต่คนชั่วร้ายประพฤติน่าอับอายและน่าอดสู6 ความชอบธรรมระแวดระวังผู้ที่ทางของเขาเที่ยงธรรมแต่บาปคว่ำคนชั่วร้าย7 คนที่ว่าตนมั่งคั่ง แต่ไม่มีอะไรเลยก็มีคนที่ว่าตนเป็นคนจน แต่มีทรัพย์ศฤงคารเป็นอันมากก็มีอยู่8 ค่าไถ่ชีวิตของคนคือทรัพย์ศฤงคารของเขาแต่คนยากจนไม่มีอะไรเป็นค่าไถ่9 สว่างของคนชอบธรรมก็เปรมปรีดิ์แต่ประทีปของคนชั่วร้ายจะถูกดับ10 เพราะความทะลึ่งผู้ประมาทจึงก่อวิวาทแต่ปัญญาอยู่กับบรรดาผู้ที่รับคำแนะนำ11 ทรัพย์ศฤงคารที่ได้มาอย่างเร่งร้อนจะยอบแยบลงแต่บุคคลที่ส่ำสมทีละเล็กทีละน้อยจะได้เพิ่มพูนขึ้น12 ความหวังที่ถูกหน่วงไว้ทำให้ใจเจ็บช้ำแต่ความปรารถนาที่สำเร็จแล้วเป็นต้นไม้แห่งชีวิต13 บุคคลผู้ดูหมิ่นพระวจนะ นำการทำลายมาถึงตนเองแต่บุคคลผู้นับถือพระบัญญัติจะได้รับบำเหน็จ14 คำสอนของปราชญ์เป็นน้ำพุแห่งชีวิตเพื่อให้หลีกจากบ่วงของความมรณา15 มีสามัญสำนึกที่ดีก็ได้รับความโปรดปรานแต่หนทางของคนที่ไม่ซื่อเป็นความย่อยยับของเขา16 คนที่หยั่งรู้กระทำทุกอย่างด้วยความรู้แต่คนโง่ก็อวดความโง่ของตน17 ผู้สื่อสารไม่ดีก็เอาคนจุ่มลงไปในความลำบากแต่ทูตที่ซื่อสัตย์นำการรักษามาให้18 ความยากจนและความอดสูมาถึงบุคคลที่เพิกเฉยต่อ คำเตือนสติแต่บุคคลที่สนใจคำตักเตือนก็ได้รับเกียรติ19 ความปรารถนาที่สำเร็จเป็นของหวานสำหรับวิญญาณแต่ที่จะหันเสียจากความชั่วร้ายเป็นสิ่งน่าเกลียด น่าชังของคนโง่20 บุคคลที่เดินกับปราชญ์ ก็กลายเป็นคนฉลาดแต่เพื่อนฝูงของคนโง่จะรับภยันตราย21 ความเคราะห์ร้ายตามติดคนบาปแต่ความเจริญรุ่งเรืองให้บำเหน็จแก่คนชอบธรรม22 คนดีก็ละมรดกไว้ให้แก่หลานๆแต่ทรัพย์ศฤงคารของคนบาปนั้นส่ำสมไว้ให้คนชอบธรรม23 ดินของคนยากจนที่ไถทิ้งไว้ก็เกิดผลอุดมแต่มันถูกกวาดไปตามความอยุติธรรม24 บุคคลที่สงวนไม้เรียวก็เกลียดบุตรชายของตนแต่ผู้ที่รักเขาพยายามตีสอนเขา25 คนชอบธรรมรับประทานได้จนพอใจแต่ท้องของคนชั่วร้ายก็หิว