1 เปรียบเทียบคนเที่ยงธรรมกับคนชั่วร้าย สุภาษิตของซาโลมอนบุตรชายที่ฉลาดกระทำให้บิดายินดีแต่บุตรชายที่โง่เป็นความโศกของมารดาเขา2 คลังทรัพย์อธรรมไม่เป็นกำไรแต่ความชอบธรรมช่วยกู้จากความตาย3 พระเจ้ามิได้ทรงปล่อยให้คนชอบธรรมหิวแต่พระองค์ทรงขัดขวางความอยากของคนชั่วร้าย4 มือที่หย่อนเป็นเหตุให้เกิดความยากจนแต่มือที่ขยันขันแข็งกระทำให้มั่งคั่ง5 บุตรชายที่ส่ำสมไว้ในฤดูแล้งก็เป็นคนหยั่งรู้แต่บุตรชายผู้หลับในฤดูเกี่ยวก็นำความอับอายมา6 พระพรอยู่บนศีรษะของผู้ชอบธรรมแต่ความทารุณท่วมปากคนชั่วร้าย7 การระลึกถึงของคนชอบธรรมเป็นพระพรแต่ชื่อเสียงของคนชั่วร้ายจะเน่าเสีย8 ใจที่ประกอบด้วยปัญญาจะสนใจในบัญญัติแต่คนที่พูดโง่ๆจะถึงความพินาศ9 ผู้ใดที่ดำเนินในความสัตย์ซื่อก็ดำเนินอย่างมั่นคงดีแต่ผู้ที่ทำทางของตนให้ชั่วก็จะปรากฏแจ้งแก่คนอื่น10 ผู้ที่ขยิบตาก็ก่อความยุ่งยากแต่ผู้ที่ตักเตือนอย่างกล้าหาญจะสร้างสันติภาพ11 ปากของคนชอบธรรมเป็นบ่อน้ำชีวิตแต่ปากของคนชั่วร้ายปิดบังความทารุณ12 ความเกลียดชังเร้าให้เกิดความวิวาทแต่ความรักครอบงำบรรดาการทรยศเสีย ยก. 5:20;1 ปต. 4:813 ที่ริมฝีปากของผู้ที่มีความเข้าใจจะพบปัญญาแต่ไม้เรียวก็เหมาะสำหรับหลังของผู้ที่ขาดสามัญสำนึก14 ปราชญ์ก็ส่ำสมความรู้ไว้แต่ปากของคนโง่นำความย่อยยับมาใกล้15 ทรัพย์ศฤงคารของคนมั่งคั่งคือเมืองเข้มแข็งของเขาแต่ความยากจนของคนจน คือความพินาศของเขา16 ผลงานของคนชอบธรรมนำไปถึงชีวิตแต่ของคนชั่วร้ายนำไปถึงบาป17 เขาผู้สนใจในคำสั่งสอนก็อยู่ในวิถีแห่งชีวิตแต่เขาผู้ปฏิเสธคำเตือนสติก็หลงเจิ่นไป18 เขาผู้ปิดบังความเกลียดชังมีริมฝีปากมุสาและเขาผู้ออกปากใส่ร้ายเป็นคนโง่19 การพูดมากก็จะสะสมการทรยศแต่เขาผู้ยับยั้งริมฝีปากของตนเป็นผู้หยั่งรู้20 ลิ้นของคนชอบธรรมคือเงินเนื้อบริสุทธิ์ความคิดของคนชั่วร้ายมีค่าแต่น้อย21 ริมฝีปากของคนชอบธรรมเลี้ยงคนเป็นอันมากแต่คนโง่ตายเพราะขาดสามัญสำนึก22 พระพรของพระเจ้ากระทำให้มั่งคั่ง หรือ การงานมิได้เพิ่มอะไรให้เลย และพระองค์มิได้แถมความโศกเศร้าไว้ด้วย23 คนโง่กระทำความผิดเหมือนการเล่นสนุกแต่ความประพฤติอันกอปรด้วยปัญญา เป็นความเพลิดเพลินแก่คนที่มีความเข้าใจ24 สิ่งใดที่คนชั่วร้ายคิดกลัว มันจะมาถึงเขาแต่สิ่งใดที่คนชอบธรรมปรารถนาพระองค์ทรงประสาทให้25 เมื่อพายุร้ายผ่านไปแล้ว คนชั่วก็ไม่มีอีกแต่คนชอบธรรมจะได้รับการสถาปนาไว้เป็นนิตย์26 อย่างน้ำส้มกับฟัน และควันกับตาเป็นฉันใดคนเกียจคร้านกับผู้ที่ใช้เขาก็เป็นฉันนั้น27 ความยำเกรงพระเจ้านั้นยืดชีวิตให้ยาวไปแต่ปีเดือนของคนชั่วร้ายนั้นจะสั้นเข้า28 ความหวังของความชอบธรรมจบลงในความยินดีแต่ความมุ่งหวังของความชั่วร้ายก็สูญเปล่า29 พระเจ้าทรงเป็นที่กำบังเข้มแข็งแก่ผู้ที่ประพฤติ อย่างเที่ยงธรรมแต่ผู้กระทำชั่วพระองค์ทรงทำลาย30 ผู้ชอบธรรมจะไม่ถูกกำจัดเลยแต่คนชั่วร้ายจะไม่ได้อยู่ในแผ่นดิน31 ปากของคนชอบธรรมนำปัญญาออกมาแต่ลิ้นของคนตลบตะแลงจะถูกตัดออก32 ริมฝีปากของคนชอบธรรมรู้ว่าอะไรพอหูคนแต่ปากของคนชั่วร้ายรู้ว่าสิ่งใดตลบตะแลง