1 ထို ကာ လ၌ ပင် ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း၊ ယု ဒ ဘု ရင် တို့ အ ရိုး များ တို့ နှင့် တ ကွ မှူး မတ်၊ ပ ရော ဟိတ်၊ ပ ရော ဖက် တို့ မှ စ၍ ယေ ရု ရှ လင် မြို့ သူ မြို့ သား တို့ အ ရိုး များ ကို၊ သင်္ချိုင်း တွင်း က ထုတ် ဖော် ပြီး လျှင်၊2 ၎င်း တို့ မြတ် နိုး ဝတ် ပြု လိုက် ရှာ တောင်း လျှောက် ရှိ ခိုး ခဲ့ ကြ သော နေ လ နှင့် တ ကွ၊ က မ္ဘာ့ တန် ဆာ ရှိ သ မျှ အောက် မြေ အ ပြင် တွင်၊ စု ပုံ မြှုပ် နှံ ခြင်း မ ပြု ဘဲ၊ မြေ ဩ ဇာ အ ဖြစ် ခင်း ထား ကြ လိမ့် မည်။3 ဗိုလ် ခြေ တို့ အ ရှင် ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း၊ ဤ ဆိုး သွမ်း သော အ မျိုး အ နွယ် အ နက်၊ ငါ နှင် ထုတ် ရာ အ ရပ် ရပ်၌ ကြွင်း ကျန် သ မျှ တို့ လည်း၊ အ သက် ရှင် ခြင်း ထက် သေ ခြင်း ကို အ လို ရှိ ကြ လိမ့် တ ကား။4 တစ် ဖန် ဆင့် ဆို ရ မည် မှာ၊ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က၊ လူ လဲ လျှင်၊ မ ထ ဘဲ နေ မည် လော။5 ဆုတ် လျှင်၊ မ တက် ဘဲ နေ မည် လော။ ဤ ယေ ရု ရှ လင် မြို့ သူ မြို့ သား တို့ မှာ မူ၊ အ ဘယ့် ကြောင့် ဖောက် ပြန် မြဲ ဖောက် ပြန် ကြ သ နည်း။ လှည့် ဖြား ခြင်း အ ယူ ကို မှီ ဝဲ လျက်၊ ပြန် လို သော သ ဘော မ ရှိ ချေ။6 ငါ နား ညောင်း နား စိုက် သော် လည်း၊ မည် သို့ ပြု ဘိ သ နည်း ဟု၊ ဆိုး သွမ်း ခြင်း အ တွက် နောင် တ ရ၍၊ မေး မြန်း ဖြောင့် ဆို သူ တစ် စုံ တစ် ယောက် မ ရှိ။ အ သီး အ သီး တို့ သည်၊ စစ် ပွဲ၌ ဒုံး ပြေး သော မြင်း သ ဖွယ်၊ ကိုယ့် ပြေး မြဲ တာ သို့ လှည့် ဝင် ကြ ကုန် ၏။7 ကောင်း ကင် ၌ ပျံ သော ငှက် ကြား သည်၊ အ ခါ သ မ ယ ကို သိ ကျွမ်း လျက်၊ ခို၊ ပျံ လွှား၊ ဇ ရက် တို့ လည်း ရောက် သင့် ချိန် ကို စောင့် ရှောက် တတ် သော် လည်း၊ ငါ့ လူ မျိုး မူ ကား၊ ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား၏ တ ရား တော် ကို မ သိ ခဲ့ လေ စွ။8 ကျမ်း တတ် တို့ သည် မ မှန် သော က ညစ် ဖြင့် ရေး မှား ကြ လျက် ပင်၊ သင် တို့ က၊ ငါ တို့ သည် ပ ညာ ရှိ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား၏ ပ ညတ် တရား ပါ ရှိ သည် ဟု မည် သို့ ဆို ဝံ့ ကြ သ နည်း။9 ပ ညာ ရှိ တို့ သည် ကြောက် လန့် ရှက် ကွဲ လျက် ကျော့ မိ ကြ လေ ပြီ။ ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား၏ ဗျာ ဒိတ် တော် ကို ငြင်း ပယ် ကြ သည် နှင့် မည် သည့် ပ ညာ ရှိ သေး သ နည်း။10 သို့ ဖြစ်၍၊ ချင်း တို့ မ ယား များ ကို သူ တစ် ပါး တို့ အား လည်း ကောင်း၊ လယ် ယာ များ ကို ပိုင် သင့် သူ တို့ အား လည်း ကောင်း၊ ငါ အပ် ပေး မည်။ လူ ကြီး လူ ငယ် အ ပေါင်း တို့ သည် လော ဘ ကြီး ၍၊ ပ ရော ဖက် နှင့် ပ ရော ဟိတ် တို့ လည်း ပ ရိ ယာယ် ပြု လျက်၊11 မ ချမ်း သာ သည့် ကာ လ၊ ချမ်း သာ၊ ချမ်း သာ သည် ဟု ဆို လေ့ ရှိ သည် နှင့်၊ ငါ့ လူ မျိုး သ တို့ သ မီး ၏ အ နာ ကို ပေါ့ ပေါ့ ဆ ဆ ကု ကြ ၏။12 ရှက် ကြောက် ခြင်း၊ မျက် နှာ ပျက် ခြင်း ကင်း လျက် နေ ကြ သော် လည်း၊ ဒဏ် စီ ရင် ခြင်း ကို ခံ ရ သည့် ကာ လ၊ ရွံ ရှာ ဖွယ် ပြု လုပ် သည့် အ လျောက် အ ရှက် ရ သည့် ပြင်၊ ပြို လဲ သော သူ တို့ တွင် တိုက် မိ၍ ပြို လဲ ကြ လ တ္တံ့ ဟု၊ ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် ဆို ၏။13 ငါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း၊ ငါ သည် ထို သူ တို့ ကို အ ကုန် အ စင် သိမ်း ရုံး လိမ့် မည်။ စ ပျစ်၊ သ ဖန်း ပင် များ သည် အ သီး မ သီး တတ်။ အ ရွက် လည်း ညှိုး နွမ်း လျက် ရှိ ၏။ ကျော် နင်း မည့် သူ တို့ ကို စီ မံ ပြီ ဟူ ၍ ဆင့် ဆို လော့။14 ငါ တို့ သည် အ ဘယ့် ကြောင့် ထိုင် နေ ကြ သ နည်း။ ခံ မြို့ များ ထဲ သို့ စု ရုံး ခို ဝင် လျက်၊ ပယ် ရှား ခံ ရ လျှင်၊ ခံ ကြ ကုန် အံ့။ ငါ တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို ပြစ် မှား မိ သော ကြောင့်၊ ခါး သော အ ရည် ကို တိုက်၍ ပယ် ရှား တော် မူ လေ ပြီ။15 ချမ်း သာ ကို စောင့် မြော် ကြ သော် လည်း သု ခ မ ခံ စား ရ ချေ။ သက် သာ ခြင်း ကာ လ ကို တောင့် တ ကြ သော် လည်း၊ ကြောက် မက် ဖွယ် ဘေး သင့် ပြီ တ ကား။16 ရန် သူ တို့ မြင်း နှာ မှုတ် သံ ကို ဒန် နယ် မှ ကြား ရ၏။ မြင်း တပ် ဟီ သံ ကြောင့်၊ တစ် ပြည် လုံး တုန် လှုပ်၏။ ရောက် လာ လေ စွ။ နေ ပြည် နှင့် ပေါ် ပေါက် သ မျှ ကို လည်း ကောင်း၊ မြို့ ရွာ နှင့် နေ ထိုင် သ မျှ ကို လည်း ကောင်း၊ မျို စား ကြ လေ ပြီ။17 ထို သို့ ပင်၊ မန်း မှုတ် သံ မ ခံ သော မြွေ ဆိုး မြွေ ဟောက် များ ကို ငါ စေ လွှတ် သ ဖြင့်၊ သင် တို့ ကို ခဲ လိမ့် မည် ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ၏။18 ဝမ်း နည်း ခြင်း ကို ခံ ရာ၌၊ ငါ သည် မျက် နှာ ရွှင် ရွှင် နေ ပါ ရ စေ။ စိတ် ပူ လှ လေ စွ။19 ဘု ရင် မင်း မြတ် တည်း ဟူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည်၊ ဇိ အုန် မြို့၌ စံ နေ တော် မ မူ သ လော ဟူ ၍ လည်း ကောင်း၊ စ ပါး ရိတ် ချိန် လွန် ပြီ။ အ သီး ဆွတ် ချိန် ကုန် ပြီ။ ငါ တို့ မှာ မူ၊ ဘေး လွတ် ရာ မ ရောက် သေး ဟူ၍ လည်း ကောင်း၊ ဝေး ကွာ ရာ ပြည် မှ ငါ၏ အ မျိုး သ တို့ သ မီး ဟစ် လေ ပြီ။ ရုပ် ပွား ဆင်း တု များ၊ ခြား နား သော ဘု ရား ရုပ် များ ဖြင့်၊ အ ဘယ့် ကြောင့် အ မျက် တော် တိုက် ခဲ့ ကြ သ နည်း။20 21 ငါ ၏ အ မျိုး သ တို့ သ မီး ကျိုး ပဲ့ ခံ ရ သည့် အ တွက်၊ ငါ လည်း စိတ် ကျိုး ပဲ့ လျက်၊ ညှိုး ငယ် လျက်၊ မိန်း မော လျက် နေ ရ ၏။22 ဂိ လဒ် ပြည်၌၊ လိမ်း ဆေး သော် လည်း ကောင်း၊ သ မား သော် လည်း ကောင်း၊ မ ရှိ သ လော။ ရှိ လျှင်၊ ငါ ၏ အ မျိုး သတို့ သ မီး သည်၊ အ ဘယ့် ကြောင့် ကျန်း မာ ခြင်း သို့ မ ရောက် သ နည်း။