1 ဒါ ဝိဒ် မင်း သည် နောက် တော် ပါ တို့ ကို ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ပြီး လျှင် ထောင် တပ် မှူး၊ ရာ တပ် မှူး တို့ ကို ခန့် ထား ၏။2 တပ် တော် ကို သုံး စု ခွဲ၍ တစ် စု ကို ယွာ ဘ သို့လည်း ကောင်း၊ တစ် စု ကို ဇေ ရု ယာ့ သား၊ ယွာ ဘ ညီ၊ အ ဘိ ရှဲ သို့ လည်း ကောင်း၊ တစ် စု ကို ဂါ သ မြို့ သား အိ တ္တဲ သို့လည်း ကောင်း အပ် လျက် ငါ့ ကိုယ် တိုင် ကြပ် မ ချီ တက် မည် ဟု တပ် တော် သား တို့ အား မိန့် ဆို ရာ3 တပ် တော် သား တို့ က၊ ချီ တက် တော် မ မူ ပါ နှင့်။ ကျွန် တော် တို့ ဆုတ် ပြေး ရ သည် ဖြစ် စေ၊ ထက် ဝက် ကျ ဆုံး သည် ဖြစ် စေ၊ ရန် သူ တို့ အ ရေး မ ယူ လောက် ပါ။ ဘု ရင် မင်း မှာ မူ လူ တစ် သောင်း ထက် မြတ် ပါ သည်။ သို့ အ တွက် ကျွန် တော် တို့ ကို မ စ ရန် မြို့ တွင်း၌ အ သင့် စံ တော် မူ ပါ လျှင် သာ၍ ကောင်း ပါ လိမ့် မည် ဟု တင် လျှောက် ကြ သော်၊4 ဘု ရင် မင်း က၊ သင် တို့ သ ဘော အ တိုင်း ငါ ပြု မည် ဟု မိန့် ဆို လေ၏။ တပ် တော် သား တို့ လည်း ထောင် တပ်၊ ရာ တပ် ချီ ထွက် ကြ ရာ ဘု ရင် မင်း သည် မြို့ တံ ခါး ဝ လမ်း နံ ဘေး တွင် ရပ် နေ လျက်5 ယွာ ဘ၊ အ ဘိ ရှဲ၊ အိ တ္တဲ တို့ အား ငါ့ မျက် နှာ ကို ထောက်၍ သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကို ညှာ တာ ကြ လော့ ဟု မိန့် မှာ လိုက် ၏။ တပ် အ လုံး တို့ လည်း အ ဗ ရှ လုံ နှင့် စပ် လျဉ်း၍ ဗိုလ် ချုပ် တို့ အား အ မှာ စ ကား ကို ကြား သိ ကြ လေ ၏။6 တပ် တော် သား တို့ သည် ဣ သ ရေ လ ရဲ မက် တို့ ကို ဆီး ဆို့ ရန် စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ ထွက်၍ ဧ ဖ ရိမ် သစ် တော၌ တိုက် ခိုက် ကြ ရာ7 ဣ သ ရေ လ တပ် သား တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း၏ သူ ရဲ တို့ ရှေ့၊ ရှုံး နိမ့် လျက်၊ အ ပြင်း အ ထန် လုပ် ကြံ သ ဖြင့် ထို နေ့ ချင်း တွင် လူ နှစ် သောင်း ကျ ဆုံး လေ ၏။8 ထို နေ့၌ တော တောင် အ နှံ့ စစ် သား တို့ ကွဲ လွင့် ကြ သည် ဖြစ်၍ တော စာ ဖြစ် သူ တို့ သည် ဓား စာ ဖြစ် သူ တို့ ထက် များ လေ စွ တ ကား။9 လား စီး လျက် ပြေး သော အ ဗ ရှ လုံ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း သူ ရဲ တို့ နှင့် တွေ့ ဆိုင် မိ သည် နှင့် အ ကိုင်း အ ခက် ရှုပ် ထွေး သော ညန် ပင် အောက် သို့ စီး ဝင် ရာ လည် ကို အ ကိုင်း ညှပ် သော်၊ လား ရုန်း ထွက် သ ဖြင့် မိုး မြေ အ ကြား တွဲ လွဲ နေ ရစ် လေ ၏။10 မြင် သူ တစ် ယောက် က ညန် ပင်၌ အ ဗ ရှ လုံ တွဲ လွဲ နေ သည် ကို ကျွန် တော် မြင် ခဲ့ သည် ဟု ယွာ ဘ အား ကြား ပြော ရာ11 သင် မြင် ခဲ့ သည် မှန် က မြေ သို့ ကျ အောင် အ ဘယ် ကြောင့် မ ထိုး သတ် သ နည်း။ သတ် ခဲ့ လျှင် ငွေ ဒ င်္ဂါး တစ် ဆယ် နှင့် ခါး စည်း ကို ငါ ဆု ပေး လေ ပြီ ဟု ယွာ ဘ ပြော ဆို သော်12 ကျွန် တော် သည် ငွေ အ ခွက် တစ် ဆယ် ပင် လက် ဝယ် ခံ ရ သော် လည်း ဘု ရင့် သား တော် ကို လက် ရောက် ပြု ဝံ့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ကျွန် တော် တို့ ကြား ရ ခဲ့ သည့် အ တိုင်း သား တော် အ ဗ ရှ လုံ အား စောင့် ရှောက် ကြ လော့ ဟု ကိုယ် တော် နှင့် အ ဘိ ရှဲ အိ တ္တဲ တို့ ကို ဘု ရင် မင်း မှာ တော် မူ လိုက် ပါ၏။13 အ ကယ်၍ သ စ္စာ တော် ကို ဖောက် လျက် အ သက် အ န္တ ရာယ် ကို ကျွန် တော် ရှာ ကြံ လျှင် ဘု ရင် မင်း ထံ ဝှက် ကွယ် နိုင် သော အ ရာ တစ် စုံ တစ် ခု မျှ မ ရှိ သည် နှင့် အ ညီ ကိုယ် တော် ပင် ကျွန် တော့် ဘက်၌ နေ မည် မ ဟုတ် ပါ ဟု ပြော ဆို သော်၊14 ယွာ ဘ က၊ သင် နှင့် အ တူ ဖင့် နွှဲ့ စွာ ငါ မ နေ နိုင် ဟု ဆို လျက် လှံ ယဉ် သုံး စင်း ကို ကိုင် ဆောင်၍ ညန် ကိုင်း လယ် တွင် အ သက် ရှိ သေး သော အ ဗ ရှ လုံ၏ နှ လုံး ကို ထုတ် ချင်း ပေါက် ထိုး လျှင်15 လက် နက် ကိုင် တစ် ကျိပ် တို့ လည်း ဝိုင်း ဝန်း ခုတ် သတ် ကြ သ ဖြင့် အ ဗ ရှ လုံ သေ လေ ၏။16 ယွာ ဘ သည် တပ် တော် သား တို့ အား ပြန် သိမ်း ရန် တံ ပိုး မှုတ် သော်၊ ဣ သ ရေ လ ရဲ မက် တို့ ကို လိုက် လံ ရာ မှ တပ် တော် သား တို့ ပြန် လာ ကြ ၏။17 အ ဗ ရှ လုံ့ အ လောင်း ကို လည်း ဖြုတ် ယူ၍ ထို တော ရှိ တွင်း နက် ထဲ သို့ ချ ပြီး လျှင် ကျောက် များ ကို ဖို့ ပုံ ကြ လေ ၏။ ဣ သ ရေ လ ရဲ မက် အ ပေါင်း တို့ သည် အ သီး အ သီး နေ အိမ် သို့ ပြန် ပြေး ကြ ၏။18 အ ဗ ရှ လုံ သည် ကိုယ့် အ မည် မ တိမ် ကော စေ ခြင်း ငှါ သား မ ရှိ ဟု အောက် မေ့၍ အ သက် ရှင် စဉ် အ ခါ မင်း ချိုင့် တွင် ကျောက် တိုင် ကို စိုက် ထူ လျက် ကိုယ့် အ မည် ဖြင့် သ မုတ် ခဲ့ သော ကြောင့် ယ နေ့ တိုင် အောင် အ ဗ ရှ လုံ့ မော် ကွန်း ဟု တွင် လေ သ တည်း။19 ထို အ ခါ ဇာ ဒုတ် သား အ ဟိ မတ် က၊ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ရန် သူ တော် တို့ လက် တွင်း မှ ကယ် လွှတ် တော် မူ ကြောင်း ကို ကျွန် တော် အ သော့ သွား ၍ ဘု ရင် မင်း ထံ သ တင်း ကြား လျှောက် ပါ ရ စေ ဟု ခွင့် ပန် လျှင်20 ယွာ ဘ က၊ သင် သည် ယ နေ့ သ တင်း ပေး မ ဖြစ် ရ။ နောက် နေ့ သ တင်း ကို ကား ပေး ခွင့် ရှိ၏။ ယ နေ့ မှာ သား တော် ကွယ် လွန် သည့် အ တွက် သင် သ တင်း ပေး ရန် မ သင့် ဟု ဆို ပြီး မှ21 ကု ရှ လူ မျိုး တစ် ယောက် အား၊ ဘု ရင် မင်း ထံ သွား၍ သိ မြင် သ မျှ ကို လျှောက် ကြား လော့ ဟု မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း ကု ရှ လူ မျိုး သည် ယွာ ဘ အား ဦး ညွှတ် လျက် အ သော့ သွား လေ ၏။22 တစ် ဖန် ဇာ ဒုတ် သား အ ဟိ မတ် က၊ ဘေး တွေ့ မည် ဖြစ် သော် လည်း ထို ကု ရှ လူ မျိုး၏ နောက် ထပ် အ သော့ လိုက် ပါ ရ စေ ဟု အ ခွင့် တောင်း ပြန် သော်၊ ငါ့ သား ဆု ရ ထိုက် သော သ တင်း မ ဟုတ် ဘဲ လျက် အ ဘယ် ကြောင့် သွား လို သ နည်း ဟု ယွာ ဘ မြစ် တား ရာ23 ဘေး တွေ့ ပါ စေ တော့။ ကျွန် တော် သွား ပါ မည် ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ အ ခွင့် ပေး သ ဖြင့် အ ဟိ မတ် သည် မြစ် ကမ်း ခြေ လမ်း ဖြင့် သွား၍ ကု ရှ လူ မျိုး ကို လွန် လေ ၏။24 ဒါ ဝိဒ် မင်း သည် တံ ခါး တော် နှစ် ထပ် ကြား မှာ ထိုင် နေ ရာ တံ ခါး တော် အ ထက် မြို့ ရိုး ပေါ် သို့ တက် သွား သော ကင်း စောင့် မြော် ကြည့် ၍ လူ တစ် ယောက် ပြေး လာ သည် ကို မြင် လျှင်25 ဘု ရင် မင်း အား အော် ဟစ် တင် လျှောက် သော် ဘု ရင် မင်း က၊ တစ် ယောက် တည်း ဖြစ် လျှင် သ တင်း ပေး ဖြစ် လိမ့် မည် ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။26 ထို သူ ချဉ်း လာ ရာ ကင်း စောင့် သည် အ ခြား သူ ပြေး လာ သည် ကို မြင် သည့် အ တိုင်း လူ တစ် ယောက် ပြေး လာ သေး သည် ဟု တံ ခါး စောင့် အား အော် ဟစ် ပြန် ကြား သည့် ကာ လ ဘု ရင် မင်း က ထို သူ လည်း သ တင်း ပေး ဖြစ် မည် ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။27 အ ရင် သူ ၏ လာ ခြင်း ကား၊ ဇာ ဒုတ် သား အ ဟိ မတ် လာ ခြင်း နှင့် တူ ပါ သည် ဟု လျှောက် သော်၊ ဘု ရင် မင်း က၊ ထို သူ ကား လူ ကောင်း ဖြစ် သည်။ သ တင်း ကောင်း ပေး လိမ့် မည် ဟု အ မိန့် ရှိ ၏။28 အ ဟိ မတ် က၊ သု ခ ချမ်း သာ ရှိ ပါ စေ သော ဟု အော် ဟစ် ပြီး လျှင် မျက် မှောက် တော် တွင် ပျပ် ဝပ် ရှိ ခိုး လျက် အ ရှင် မင်း မြတ် တစ် ဘက် ၌ လက် ရုံး ထောင် သူ တို့ ကို အပ် နှင်း တော် မူ သော ကိုယ် တော် ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘုရား သည် မင်္ဂ လာ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော ဟု တင် လျှောက် ရာ29 ဘု ရင် မင်း က၊ သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ချမ်း သာ၏ လော ဟု မေး လျှင် အ ဟိ မတ် က၊ ယွာ ဘ သည် ဘု ရင် မင်း မြတ်၏ ကျွန် တော် မျိုး ကို စေ လွှတ် သော အ ခါ ရုန်း ရင်း ခတ် ဖြစ် ဆဲ ကို သာ မြင် ရ သ ဖြင့် တပ် ရာ မ သိ ခဲ့ ရ ပါ ဟု တင် လျှောက် သည့် ကာ လ30 ရွှေ့၍ ရပ် နေ ဦး လော့ ဟု ဘု ရင် မင်း မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း ရွှေ့ ရပ် လေ၏။31 ကု ရှ လူ မျိုး ထပ် ရောက် သော် အ ရှင် မင်း မြတ် ထံ သ တင်း ပေး ရန် လာ ပါ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ပုန် ကန် သူ အ ပေါင်း တို့ လက် တွင်း မှ ကိုယ် တော် ကို ယ နေ့ ကယ် လွှတ် တော် မူ ပါ ပြီ ဟု တင် လျှောက် လျှင်32 သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ချမ်း သာ၏ လော ဟု ဘု ရင် မင်း မေး ပြန် သော်၊ ကု ရှ လူ မျိုး က၊ အ ရှင် မင်း မြတ်၏ ရန် သူ တော် မှ စ၍ အ ကျိုး တော် ပျက် ရန် သောင်း ကျန်း သူ အ ပေါင်း တို့ သည် သား တော် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ကြ ပါ စေ သော ဟု တင် လျှောက် သည့် ကာ လ33 ဘု ရင် မင်း သည် နှ လုံး တော် မ သာ လျက် မြို့ တံ ခါး ထိပ် တန် ဆောင်း တွင်း သို့ ဝင် ရန် တက် သွား စဉ် အို ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ၊ ငါ့ သား၊ ငါ့ သား၊ အ ဗ ရှ လုံ၊ သင့် ကိုယ် စား ငါ မ သေ ပါ လေ။ အို အ ဗ ရှ လုံ၊ ငါ့ သား၊ ငါ့ သား ဟု ငို ကြွေး မြည် တမ်း လေ ၏။