1 คำร่ำร้องในยามทุกข์ใจ คำอธิษฐานของผู้ถูกข่มใจ เมื่อเขาอ่อนระอาใจและระบายความนั้นต่อพระเจ้า ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงฟังคำอธิษฐานของข้าพระองค์ขอเสียงร้องของข้าพระองค์มาถึงพระองค์2 ขออย่าทรงซ่อนพระพักตร์ของพระองค์จากข้าพระองค์ในวันทุกข์ใจของข้าพระองค์ขอทรงเงี่ยพระกรรณฟังข้าพระองค์ขอทรงตอบข้าพระองค์โดยเร็วเมื่อข้าพระองค์ร้องทูลต่อพระองค์3 เพราะวันของข้าพระองค์สิ้นไปอย่างควันและกระดูกของข้าพระองค์ไหม้อย่างเตาไฟ4 จิตใจของข้าพระองค์ถูกนาบเหมือนหญ้าและเหี่ยวไปข้าพระองค์ลืมรับประทานอาหารของข้าพระองค์5 เหตุด้วยเสียงร้องครางของข้าพระองค์กระดูกของข้าพระองค์เกาะติดเนื้อของข้าพระองค์6 ข้าพระองค์เป็นเหมือนนกกระทุงที่ในถิ่นทุรกันดารดุจนกเค้าแมวในที่ร้างเปล่า7 ข้าพระองค์นอนไม่หลับข้าพระองค์เหมือนนกโดดเดี่ยวบนหลังคาเรือน8 ศัตรูของข้าพระองค์เยาะหยันข้าพระองค์วันยังค่ำผู้ที่คลั่งใส่ข้าพระองค์ใช้ชื่อข้าพระองค์แช่ง9 เพราะข้าพระองค์กินขี้เถ้าต่างอาหารและเจือน้ำตาเข้ากับเครื่องดื่ม10 เหตุด้วยความพิโรธและความกริ้วของพระองค์เพราะพระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นและโยนข้าพระองค์ทิ้งไปเสีย11 วันเวลาของข้าพระองค์เหมือนเงาเวลาเย็นข้าพระองค์เหี่ยวไปเหมือนหญ้า12 ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ประทับบนบัลลังก์เป็นนิตย์พระนามของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์13 พระองค์ทรงลุกขึ้นสงสารศิโยนเพราะถึงเวลาที่จะทรงพระกรุณาเธอเออ เวลากำหนดมาถึงแล้ว14 เพราะผู้รับใช้ของพระองค์รักซากก้อนหินของเธอนักและสงสารผงคลีของเธอ15 บรรดาประชาชาติจะกลัวพระนามของพระเจ้าและบรรดาพระราชาของแผ่นดินโลก กลัวพระสิริของพระองค์16 เพราะพระเจ้าจะทรงสร้างศิโยนพระองค์จะทรงปรากฏด้วยพระสิริของพระองค์17 พระองค์จะสนพระทัยในคำอธิษฐาน ของคนสิ้นเนื้อประดาตัวและจะไม่ทรงดูหมิ่นคำอธิษฐานของเขา18 ขอบันทึกเรื่องนี้ไว้ให้ชาติพันธุ์ที่จะมีมาเพื่อประชาชนที่ยังจะทรงสร้างมานั้นจะได้สรรเสริญพระเจ้า19 บันทึกว่า พระองค์ทอดพระเนตรลงมาจาก ที่สูงอันบริสุทธิ์ของพระองค์จากฟ้าสวรรค์ พระเจ้าทอดพระเนตรแผ่นดินโลก20 เพื่อทรงฟังเสียงร้องครางของเชลยเพื่อทรงปล่อยคนที่ต้องถึงตายให้เป็นอิสระ21 เพื่อมนุษย์จะประกาศพระนามของพระเจ้าในศิโยนและกล่าวสรรเสริญพระองค์ในเยรูซาเล็ม22 ขณะเมื่อชนชาติทั้งหลายรวบรวมกันทั้งบรรดาราชอาณาจักรเพื่อนมัสการพระเจ้า23 พระองค์ทรงหักกำลังของข้าพเจ้ากลางทางพระองค์ทรงกระทำให้วันเวลาของข้าพเจ้าสั้นเข้า24 ข้าพเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ขออย่าทรงนำข้าพระองค์ไปเสียในกึ่งกลางวันเวลาของข้าพระองค์พระองค์ ผู้ปีเดือนดำรงอยู่ตลอดทุกชั่วชาติพันธุ์”25 เมื่อเดิมพระองค์ทรงวางรากฐานของแผ่นดินโลกและฟ้าสวรรค์เป็นพระหัตถกิจของพระองค์26 สิ่งเหล่านี้จะพินาศ แต่พระองค์จะทรงดำรงอยู่สิ่งเหล่านี้จะเก่าไปเหมือนเครื่องนุ่งห่มพระองค์ทรงเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้ เหมือนเสื้อผ้า แล้วมันก็สิ้นไป27 แต่พระองค์ยังคงเดิม และปีเดือนของพระองค์ไม่สิ้นสุด ฮบ. 1:10-1228 ลูกหลานของบรรดาผู้รับใช้ของพระองค์จะอยู่มั่นคงและพงศ์พันธุ์ของเขาจะได้รับการสถาปนาต่อเบื้อง พระพักตร์พระองค์