1 ပြည့် ရှင် မင်း၏ အ ခွန် တော် အ ဖြစ် ဖြင့်၊ သိုး သား ငယ် များ ကို သ တို့ သ မီး ဇိ အုန် တောင် တော် ပေါ် သို့၊ သေ လ မြို့ မှ သဲ က န္တာရ လမ်း ဖြင့် ပို့ ဆက် ကြ လော့။2 အ သိုက် ခွာ၍ လှည့် လည် ရ သော ငှက် များ ကဲ့ သို့၊ မော ဘ သ တို့ သ မီး တို့ သည်၊ အာ နုန် မြစ် ကူး ဆိပ် မှာ ရှိ ကြ ရာ၊ အ ကြံ ပေး၍ ခုံ သ မာ ဓိ လုပ် ပါ လော့။3 မွန်း တည့် အ ချိန် တွင် ညဉ့် ကဲ့ သို့ သင့် အ ရိပ် ဖြင့် မိုး လျက် နှင် ထုတ် ခံ ရ သော သူ တို့ ကို ကွယ် ထား လော့။ တိမ်း ရှောင် သူ တို့ ကို မ ပေါ် ပေါက် စေ နှင့်။4 နှင် ထုတ် လိုက် သော မော ဘ လူ မျိုး ချင်း တို့ အား ခို ခွင့် ပေး လျက်၊ လု ယက် သူ တို့ မှ ကာ ကွယ် ရာ ဖြစ် ပါ လော့ ဟု တောင်း ပန် ကြ လိမ့် မည်။ အ သို့ ဆို သော် ရက် စက် သူ တိမ် ကော လျက်၊ ဖျက် ဆီး သူ ပ ပျောက် လျက်၊ နှိမ် နှင်း သူ လည်း ပြည် တော့် မှ ကင်း ရှင်း သည် နှင့် အ ညီ5 ဒါ ဝိဒ် မင်း တဲ နန်း တော် အ တွင်း၊ ကျေး ဇူး တော် အား ဖြင့် တည် မြဲ သော ရာ ဇ ပ လ္လင် ထက် ဖြောင့် မတ် ခြင်း တ ရား ကို ရှာ ကြံ ရန် လျင် မြန် လျက်။ သ စ္စာ စောင့်၍ စီ ရင် ဆုံး ဖြတ် သော မင်း တစ် ပါး စံ နေ တော် မူ လိမ့် မည်။6 မော ဘ၏ မာ န သည် အ လွန် ကြီး ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း၊ ထောင် လွှား စော် ကား ခြင်း၊ ဒေါ သ အ မျက် ထွက် ခြင်း များ အ ကြောင်း ကိုလည်း ကောင်း၊ ငါ တို့ ကြား သိ ရ ပြီ။ ဤ ဝင့် ဝါ ခြင်း ကား၊ အ ချည်း နှီး တည်း။7 မော ဘ သည် မော ဘ အ တွက် အော် ရာ၊ လူ ခပ် သိမ်း ပင် အော် ရ ကြ မည်။ ဒဏ် ချက် ပြင်း စွာ ခံ ရ သည့် အ လျောက်၊ ကိ ရ ဟ ရက် မြို့၊ စ ပျစ် ပျဉ် များ ကို၊ လွမ်း ဆွတ် ညည်း ညူ ရ ကြ လိမ့် မည်။8 စိ ဗ မာ စ ပျစ် ပင် သည် အ ခက် အ လက် နှံ့ ပြား လျက်၊ ယာ ဇာ မြို့ တိုင် အောင် ရောက်၍၊ သဲ တော စပ်၌ အ လေ့ ပေါက် သည့် ပြင်၊ အိုင် တစ် ဘက် သို့ ပြန့် ပွား ရာ သီး ပြွတ် အား ဖြင့်၊ လူ မျိုး ခြား မှူး မတ် တို့ ကို တိမ်း လဲ စေ တတ် သော် လည်း၊ ၎င်း စ ပျစ် ပင် နှင့် ယေ ရှ ဘုန် ခြံ များ ပါ ညှိုး နွမ်း ခဲ့ လေ စွ။9 ထို့ ကြောင့် ယာ ဇာ သူ မြို့ သား တို့ ငို ကြွေး ကြ သည့် နည်း တူ၊ ငါ လည်း စိ ဗ မာ စ ပျစ် ပင် ကို လွမ်း ဆွတ် ငို ကြွေး လိမ့် မည်။ အို ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ နှင့် ဧ လာ လေ မြို့ တို့၊ သင်၏ သစ် သီး အ စိမ်း အ မှည့် များ သည် စစ် အောင် သံ ကြား ရ သော ကြောင့်၊ ယို ကျ သော မျက် ရည် ဖြင့် ငါ လောင်း လိမ့် မည်။10 ၎င်း ပြင်၊ ဝမ်း မြောက် ခြင်း ရွှင် လန်း ခြင်း များ ကို၊ ခြံ ထဲ မှ ရုပ် သိမ်း သည့် အ လျောက်၊ စ ပျစ် ဥ ယျာဉ် များ၌ ကျူး ဧ ခြင်း၊ ကြွေး ကြော် ခြင်း မ ရှိ ခဲ့ လေ။ ကျင်း၌ စ ပျစ် သီး ကို နင်း တတ် သူ တို့ သည် မ နင်း မ ညှစ် ရ။ ပျော် ရွှင် သံ ကို လည်း ငါ ပြတ် စဲ စေ တော် မူ ပြီ။11 ထို့ ကြောင့် ငါ့ ဝမ်း သည် မော ဘ ပြည် အ တွက်၊ ငါ သည်း အူ သည် ကိ ရ ဟ ရက် မြို့ အ တွက်၊ စောင်း သံ ပ မာ မြည် လိမ့် မည်။12 မော ဘ သည် ကိုယ့် သန့် ရှင်း ရာ ဌာ န သို့ ဝင် ရောက် ပ ဌ နာ ပြု လျက်၊ မြင့် ရာ ဌာ န၌ ကြိုး ပန်း စွာ ဖူး မြော် သော် လည်း အ ကျိုး မဲ့ ဖြစ် လိမ့် မည်။13 ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မော ဘ ပြည် ကို ရည်၍ ယ မန် မိန့် တော် မူ ချက် ကား၊ ထို သို့ ပင် တည်း။14 ထာ ဝ ရ ဘု ရား ယ ခု မိန့် တော် မူ ပြန် သည် ကား၊ သူ ရင်း ငှား တို့၏ နှစ် တာ အ လျောက် သုံး နှစ် အ တွင်း တွင် မော ဘ ပြည် သည်၊ ဘုန်း အ သ ရေ အ မြောက် အ များ အ လုံး အ ရင်း နှင့် တ ကွ ရှုတ် ချ ခြင်း ကို ခံ ရ လိမ့် မည်။ ကြွင်း ကျန် သူ တို့ ကား၊ နည်း ပါး သိမ် ဖျင်း ကြ လိမ့် မည် ဟု မိန့် တော် မူ သ တည်း။