1 เมืองของคนเลวี พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสส ณ ที่ราบโมอับริมแม่น้ำจอร์แดนตรงข้ามเมืองเยรีโคว่า2 “จงบัญชาคนอิสราเอลให้ยกเมืองจากมรดกที่พวกเขาได้รับเป็นกรรมสิทธิ์นั้นให้คนเลวีอาศัยบ้าง ทั้งทุ่งหญ้ารอบๆ เมืองเหล่านั้นก็ยกให้พวกเขาด้วย3 ให้เมืองแก่เขาเพื่อจะได้อยู่อาศัย และให้ทุ่งหญ้าเพื่อฝูงโค ฝูงสัตว์เลี้ยง และสัตว์ทั้งหมดของเขา4 ทุ่งหญ้าของเมืองต่างๆ ที่เจ้ายกให้แก่คนเลวีนั้น ให้มีขอบเขตนับจากกำแพงเมืองห่างออกไป 450 เมตรโดยรอบ5 และเจ้าจงวัดบริเวณรอบนอกของเมืองด้านตะวันออกให้ยาว 900 เมตร ด้านใต้ยาว 900 เมตร ด้านตะวันตกยาว 900 เมตร และด้านเหนือยาว 900 เมตร โดยให้ตัวเมืองอยู่ตรงกลาง และนี่จะเป็นบริเวณทุ่งหญ้าสำหรับพวกเขาในเมืองเหล่านั้น6 เมืองที่พวกเจ้าจะยกให้แก่คนเลวีนั้น คือเมืองลี้ภัยหกเมืองซึ่งเจ้าจะอนุญาตให้ผู้ที่ฆ่าคนหลบหนีไปที่นั่น และเจ้าจงเพิ่มให้พวกเขาอีกสี่สิบสองเมือง7 เมืองทั้งหมดที่เจ้ายกให้คนเลวีก็จะเป็นสี่สิบแปดเมือง รวมทั้งทุ่งหญ้าของเมืองเหล่านั้นด้วย8 เมืองต่างๆ ที่เจ้าจะยกให้พวกเขาจากกรรมสิทธิ์ของคนอิสราเอลนั้น ให้เอาเมืองมากหน่อยจากเผ่าใหญ่ และเอาเมืองน้อยหน่อยจากเผ่าเล็ก ให้แต่ละเผ่ายกเมืองแก่คนเลวีตามส่วนของมรดกที่ได้รับ”ยชว.21:1-42เมืองลี้ภัย 9 ( ฉธบ.19:1-13 ; ยชว.20:1-9 ) พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า10 “จงกล่าวกับคนอิสราเอลและพูดกับพวกเขาว่า เมื่อเจ้าทั้งหลายข้ามแม่น้ำจอร์แดนเข้าในแผ่นดินคานาอัน11 เจ้าจงเลือกเมืองต่างๆ ให้เป็นเมืองลี้ภัยยชว.20:1-9สำหรับเจ้าทั้งหลาย เพื่อให้ผู้ที่ฆ่าคนโดยไม่เจตนาหลบหนีไปอยู่ที่นั่นได้12 ให้เมืองเหล่านั้นเป็นเมืองลี้ภัยจากผู้แก้แค้นสำหรับพวกเจ้า เพื่อไม่ให้ผู้ฆ่าคนต้องตายก่อนที่เขาจะยืนต่อหน้าชุมนุมชนและรับการพิพากษา13 เมืองต่างๆ ที่เจ้ายกให้นั้นจะเป็นเมืองลี้ภัยหกเมืองสำหรับพวกเจ้า14 เจ้าจงให้สามเมืองอยู่ทางฟากตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดน และอีกสามเมืองอยู่ในแผ่นดินคานาอัน ให้เป็นเมืองลี้ภัย15 ทั้งหกเมืองนี้ให้เป็นเมืองลี้ภัยสำหรับคนอิสราเอล คนต่างด้าว และคนที่มาอาศัยอยู่ท่ามกลางเขา เพื่อให้ผู้ที่ฆ่าคนโดยไม่เจตนาทุกคนจะหลบหนีไปที่นั่นได้16 เรื่องผู้ฆ่าคนและการแก้แค้น “แต่ถ้าใครตีคนด้วยเครื่องมือเหล็กจนคนนั้นตาย เขาก็เป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต17 และถ้าใครทุบคนด้วยก้อนหินในมือที่มีขนาดฆ่าคนได้ แล้วคนนั้นตาย เขาก็เป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต18 หรือใครใช้ไม้ในมือซึ่งมีขนาดฆ่าคนได้ตีคน แล้วคนนั้นตาย เขาเป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต19 ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตเองเป็นผู้ประหารชีวิตฆาตกรนั้น ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตประหารชีวิตคนนั้นเมื่อพบเขา20 ถ้าใครแทงแทง ในข้อนี้ และ ข้อ 22 แปลได้อีกว่า ผลักคนอื่นด้วยความเกลียดชัง หรือซุ่มคอยขว้างจนคนนั้นตาย21 หรือชกด้วยมือจนคนนั้นตายเพราะเป็นศัตรูกัน ให้ประหารชีวิตผู้ที่ทำให้คนนั้นตาย เขาเป็นฆาตกร ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตประหารชีวิตฆาตกรเมื่อพบเขา22 “แต่ถ้าใครแทงถูกคนอื่นอย่างกะทันหันโดยไม่ได้เป็นศัตรูกัน หรือเอาอะไรขว้างถูกเขาโดยไม่ได้ดักซุ่มอยู่23 หรือใช้ก้อนหินขนาดฆ่าคนได้ขว้างถูกเขาโดยไม่เห็น แล้วคนนั้นตาย แต่เขาไม่ได้เป็นศัตรู และไม่ได้มุ่งทำร้ายคนนั้น24 ก็ให้ชุมนุมชนตัดสินความระหว่างผู้ฆ่าคนและผู้แก้แค้นแทนโลหิตตามกฎหมายนี้25 ให้ชุมนุมชนช่วยผู้ที่ฆ่าคนให้พ้นจากมือของผู้แก้แค้นแทนโลหิต ให้ชุมนุมชนนำตัวเขากลับไปยังเมืองลี้ภัยที่เขาหลบหนีไปอยู่นั้น ให้เขาอาศัยอยู่ที่นั่นจนกว่ามหาปุโรหิตผู้ได้รับการเจิมด้วยน้ำมันบริสุทธิ์จะถึงแก่กรรม26 แต่ถ้าเมื่อไรที่ผู้ฆ่าคนออกจากเขตเมืองลี้ภัยซึ่งเขาหนีเข้าไปอยู่นั้น27 และผู้แก้แค้นแทนโลหิตพบคนนั้นที่นอกเขตเมืองลี้ภัย แล้วผู้แก้แค้นแทนโลหิตฆ่าผู้ฆ่าคนนั้น เขาก็ไม่มีความผิดจากการฆ่าคน28 เพราะว่าผู้ฆ่าคนนั้นต้องอยู่ในเขตเมืองลี้ภัยจนกว่ามหาปุโรหิตจะถึงแก่กรรม หลังจากมหาปุโรหิตถึงแก่กรรมแล้ว ผู้ฆ่าคนนั้นจึงจะกลับไปยังที่ดินซึ่งเขาถือกรรมสิทธิ์อยู่นั้นได้29 “สิ่งเหล่านี้จะเป็นหลักเกณฑ์แห่งกฎหมายของเจ้าตลอดไป ในทุกๆ ที่ที่เจ้าอาศัยอยู่30 ใครก็ตามที่ฆ่าคน ก็ให้ฆาตกรนั้นถูกประหารชีวิตตามปากคำของพยาน แต่อย่าประหารใครด้วยพยานเพียงปากเดียวฉธบ.17:6; 19:1531 ยิ่งกว่านั้น ห้ามเจ้ารับค่าไถ่ชีวิตของผู้ฆ่าคนที่มีความผิดถึงตาย เพราะเขาต้องตายแน่นอน32 และห้ามเจ้ารับค่าไถ่ของคนที่หลบหนีไปยังเมืองลี้ภัย เพื่อให้กลับมาอยู่ในที่ดินของเขาก่อนที่มหาปุโรหิตภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ปุโรหิตจะถึงแก่กรรม33 ดังนั้นพวกเจ้าจึงจะไม่ทำให้แผ่นดินที่เจ้าอยู่เป็นมลทิน เพราะโลหิตทำให้แผ่นดินเป็นมลทิน และไม่มีอะไรที่จะชำระแผ่นดินให้หมดมลทินจากโลหิตที่หลั่งลงบนนั้น นอกจากโลหิตของผู้นั้นที่ทำให้โลหิตหลั่งลง34 ห้ามเจ้าทำให้แผ่นดินที่เจ้าอาศัยอยู่ซึ่งเราเองก็อยู่ท่ามกลางนั้นเป็นมลทิน เพราะว่าเราคือพระยาห์เวห์ผู้อยู่ท่ามกลางคนอิสราเอล”