1 คำร้องขอพระกรุณา ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแก่ข้าพระองค์ทั้งหลายดูเถิด ขอทรงพิจารณาความอดสูของพวกข้าพระองค์2 มรดกของพวกข้าพระองค์กลับเป็นของพวกต่างชาติบ้านเรือนของพวกข้าพระองค์เป็นของพวกต่างด้าว3 พวกข้าพระองค์เป็นลูกกำพร้าพ่อและแม่ของข้าพระองค์เป็นดั่งหญิงม่าย4 น้ำก็ต้องซื้อเขาดื่มฟืนก็ต้องซื้อเขาใช้5 พวกข้าพระองค์ถูกไล่ล่าอย่างกระชั้นชิดทั้งอ่อนเพลียและไม่ได้พักผ่อนเลย6 พวกข้าพระองค์ยอมจำนนต่อยอมจำนนต่อ ภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ให้มือแก่อียิปต์และอัสซีเรียเพื่อจะได้อาหารกิน7 บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายทำบาปและตายแล้วพวกข้าพระองค์ต้องรับโทษเพราะบาปของพวกเขา8 พวกทาสปกครองข้าพระองค์ทั้งหลายไม่มีผู้ใดช่วยพวกข้าพระองค์ให้พ้นมือของพวกเขาได้9 พวกข้าพระองค์ได้อาหารมาโดยเสี่ยงชีวิตเพราะผู้ถือดาบในถิ่นทุรกันดารภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า เพราะดาบแห่งถิ่นทุรกันดาร10 ผิวหนังของพวกข้าพระองค์ก็ร้อนปานเตาอบเพราะความร้อนแผดเผาแห่งการกันดารอาหาร11 ผู้หญิงในศิโยนถูกขืนใจรวมทั้งสาวพรหมจารีในเมืองต่างๆ ของยูดาห์12 เจ้านายต้องถูกมัดมือแขวนไว้ไม่มีผู้ใดนับถือพวกผู้ใหญ่13 คนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้งและเด็กต้องเดินโซเซเพราะแบกฟืนหนัก14 พวกคนแก่หายไปจากประตูเมืองคนหนุ่มได้หยุดเล่นดนตรีแล้ว15 ความปลาบปลื้มก็หายไปจากใจของพวกข้าพระองค์การเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการไว้ทุกข์16 มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะพวกข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์ เพราะพวกข้าพระองค์ทำบาป17 เพราะเหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงอ่อนระอาเพราะสิ่งเหล่านี้ ตาข้าพระองค์จึงมัวไป18 เพราะภูเขาศิโยนรกร้างสุนัขป่ามาเดินเพ่นพ่านอยู่ที่นั้น19 ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์20 ไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์?ไฉนทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้?21 ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงช่วยพวกข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ขอทรงฟื้นวันเวลาของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน22 เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดพวกข้าพระองค์ทิ้งเสียแล้วและพระองค์กริ้วพวกข้าพระองค์มากยิ่งนัก