1 การลงโทษที่ไม่อาจหลีกหนีได้ พระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “แม้ว่าโมเสสอพย.32:11-14; กดว.14:13-19และซามูเอล1 ซมอ.7:5-9จะมายืนอยู่ต่อหน้าเรา จิตใจของเราจะไม่หันไปหาชนชาตินี้ ไล่เขาทั้งหลายออกไปให้พ้นสายตาของเรา แล้วให้เขาไป2 และเมื่อเขาถามเจ้าว่า ‘เราจะไปที่ไหน?’ เจ้าจงพูดกับเขาว่า พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่าคนเหล่านั้นที่ถูกกำหนดให้แก่โรคระบาดจะไปเป็นโรคระบาดคนที่ถูกกำหนดให้แก่ดาบจะโดนดาบคนที่ถูกกำหนดให้แก่การกันดารอาหาร จะพบการกันดารอาหารคนที่ถูกกำหนดให้แก่การเป็นเชลยจะเป็นเชลย”วว.13:103 พระยาห์เวห์ตรัสว่า “เราจะกำหนดสี่อย่างไว้เหนือเขาคือ ดาบสังหาร สุนัขลากไป นกในอากาศ และสัตว์บนแผ่นดินโลกกัดกินและทำลาย4 และเราจะทำให้เขาเป็นความหวาดกลัวแก่ราชอาณาจักรทั้งสิ้นแห่งแผ่นดินโลก เนื่องจากการกระทำซึ่งมนัสเสห์โอรสเฮเซคียาห์กษัตริย์แห่งยูดาห์ทรงกระทำในเยรูซาเล็ม2 พกษ.21:1-16;2 พศด.33:1-95 เยรูซาเล็มเอ๋ย ใครจะสงสารเจ้าหรือใครจะเสียใจกับเจ้าใครจะแวะมาถามทุกข์สุขของเจ้า?6 เจ้าได้ปฏิเสธเรา”พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ“เจ้าถอยหลังเรื่อยไปเราจึงได้เหยียดมือออกไปต่อสู้เจ้าและทำลายเจ้าเราเอือมต่อการผ่อนผันแล้ว7 เราฝัดพวกเขาด้วยส้อมฝัดข้าวที่ประตูทั้งหลายของเมืองนั้นเราทำให้ลูกของเขาตาย เราทำลายประชากรของเราเขาทั้งหลายไม่ได้หันกลับจากทางของเขา8 จำนวนหญิงม่ายของเขาจะมากยิ่งกว่าทรายชายทะเลณ เวลาเที่ยงวัน เรานำผู้ทำลายมายังบรรดาแม่ของคนหนุ่มทั้งหลายเราทำให้ความระทมเหลือแสนและความสยดสยองตกเหนือเธอโดยฉับพลัน9 เธอผู้มีบุตรเจ็ดคนก็อ่อนกำลังเธอสลบไปแล้วดวงอาทิตย์ของเธอตกเมื่อยังวันอยู่เธอต้องอับอายและขายหน้าเราจะมอบผู้ที่เหลืออยู่ให้แก่ดาบต่อหน้าศัตรูของเขา”พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ10 เยเรมีย์ร้องทุกข์อีกและได้รับการย้ำให้แน่ใจ แม่จ๋า วิบัติแก่ฉัน ที่แม่คลอดฉันมา เป็นคนที่ทำให้เกิดการแก่งแย่งและการชิงดีทั่วทั้งแผ่นดิน ฉันไม่ได้ให้ยืม หรือฉันก็ไม่ได้ยืมเขา แต่ทุกคนแช่งฉัน11 พระยาห์เวห์ตรัสว่า “เราไม่ได้ปลดปล่อยความหมายในภาษาฮีบรูไม่ชัดเจนเจ้าเพราะประสงค์ดีหรือ? เราไม่ได้ให้ศัตรูมาอ้อนวอนต่อเจ้าในเวลาลำบากและในเวลาทุกข์ใจหรือ?12 มีใครสามารถหักเหล็กได้หรือ คือเหล็กจากทิศเหนือและทองสัมฤทธิ์?แปลได้อีกว่า เหล็กจะหักเหล็กจากทิศเหนือที่ผสมทองสัมฤทธิ์ได้หรือ?13 “ความมั่งคั่งและทรัพย์สมบัติของเจ้า เราจะมอบให้เป็นของริบโดยไม่คิดค่าเพราะบาปทั้งสิ้นของเจ้า ตลอดทั่วดินแดนของเจ้า14 เราจะทำให้เจ้าต้องปรนนิบัติศัตรูของเจ้าในแผ่นดินซึ่งเจ้าไม่รู้จักเพราะความโกรธของเรา ไฟจึงถูกจุดขึ้น ซึ่งจะไหม้อยู่เป็นนิตย์”15 ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงทราบขอทรงระลึกถึงข้าพระองค์ และเยี่ยมเยียนข้าพระองค์ขอทรงแก้แค้นผู้ข่มเหงข้าพระองค์เพื่อข้าพระองค์โดยการอดกลั้นพระทัยของพระองค์นั้น ขออย่าทรงนำข้าพระองค์ไปเสียขอทรงตระหนักว่าข้าพระองค์ทนการติเตียนด้วยเห็นแก่พระองค์16 เมื่อพบพระวจนะของพระองค์แล้ว ข้าพระองค์ก็กินเสียพระวจนะของพระองค์เป็นความชื่นบานแก่ข้าพระองค์และเป็นความปีติยินดีแห่งจิตใจของข้าพระองค์ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าจอมทัพเพราะว่าเขาเรียกข้าพระองค์ตามพระนามของพระองค์17 ข้าพระองค์ไม่ได้นั่งอยู่ในหมู่คนที่สนุกสนานกันทั้งข้าพระองค์ก็ไม่ได้เปรมปรีดิ์ข้าพระองค์นั่งอยู่คนเดียว เพราะว่าพระหัตถ์ของพระองค์อยู่เหนือข้าพระองค์เพราะพระองค์ทรงให้ข้าพระองค์เต็มด้วยความเกรี้ยวกราด18 ทำไมความเจ็บของข้าพระองค์จึงไม่หยุดยั้งบาดแผลของข้าพระองค์ก็รักษาไม่หายมันไม่ยอมหาย?พระองค์ทรงเป็นเหมือนลำธารที่พึ่งไม่ได้แก่ข้าพระองค์หรือ?หรืออย่างน้ำที่เหือดแห้ง?19 เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์จึงตรัสว่า“ถ้าเจ้ากลับมา เราจะให้เจ้ากลับสู่สภาพดีและเจ้าจะยืนอยู่ต่อหน้าเราถ้าเจ้าออกปากพูดแต่สิ่งประเสริฐและไม่พูดสิ่งเลวทรามเจ้าจะเป็นเหมือนปากของเราเขาทั้งหลายจะหันกลับมาหาเจ้าแต่เจ้าอย่าหันไปหาเขา20 เราจะทำให้เจ้าเป็นกำแพงป้อมทองสัมฤทธิ์แก่ชนชาตินี้เขาทั้งหลายจะต่อสู้กับเจ้าแต่เขาจะไม่ชนะเจ้าเพราะเราอยู่กับเจ้าจะช่วยเจ้าให้รอดและช่วยกู้เจ้า”พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ21 “เราจะช่วยกู้เจ้าจากมือของคนอธรรมและไถ่เจ้าจากเงื้อมมือของคนโหดร้าย”