1 เยเรมีย์ร้องทุกข์ต่อพระเจ้า ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงชอบธรรมเมื่อข้าพระองค์สู้คดีกับพระองค์แต่ข้าพระองค์ยังขอทูลเสนอมูลคดีต่อพระองค์ทำไมทางของคนอธรรมจึงเจริญขึ้นทำไมทุกคนที่ทรยศก็อยู่เย็นเป็นสุข2 พระองค์ทรงปลูกเขาทั้งหลายและเขาก็หยั่งรากลงพวกเขางอกงามขึ้นและเกิดผลพระองค์ทรงอยู่ใกล้ที่ปากของเขาแต่ไกลจากใจของเขา3 ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ทรงรู้จักข้าพระองค์พระองค์ทรงเห็นข้าพระองค์ และทรงทดลองความคิดของข้าพระองค์ที่มีต่อพระองค์ขอทรงฉุดพวกเขาออกมาเหมือนแกะสำหรับการฆ่าและแยกเขาไว้ต่างหากเพื่อวันประหาร4 แผ่นดินนี้จะไว้ทุกข์นานเท่าใดและผักหญ้าตามท้องนาทุกแห่งจะเหี่ยวแห้งไปนานเท่าใด?เพราะความอธรรมของผู้ที่อาศัยอยู่ในนั้นสัตว์และนกก็ถูกกวาดไปสิ้นเพราะเขาว่า “พระองค์จะไม่ทอดพระเนตรบั้นปลายของเราทั้งหลาย”5 พระเจ้าทรงตอบเยเรมีย์ “ถ้าเจ้าวิ่งแข่งกับมนุษย์ และเขาทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อยเจ้าจะแข่งกับม้าได้อย่างไร?และถ้าเจ้ายังล้มลงในแผ่นดินที่ปลอดภัยเจ้าจะทำอย่างไรในดงลุ่มแม่น้ำจอร์แดน?6 เพราะว่าแม้แต่พี่น้องของเจ้าและเชื้อสายของบิดาเจ้าก็ได้ทำการทรยศต่อเจ้าเขายังร้องไล่ตามเจ้าไปอย่างเต็มเสียงแม้ว่าเขาพูดถ้อยคำอย่างดีกับเจ้าก็อย่าเชื่อเขาเลย7 “เราได้ละทิ้งนิเวศของเราเราได้เหวี่ยงมรดกของเราทิ้งเราได้มอบผู้เป็นที่รักแห่งจิตใจเราไว้ในมือศัตรูของเธอ8 มรดกของเราได้กลายเป็นเหมือนสิงห์ป่าสำหรับเราเขาตะเบ็งเสียงใส่เราเพราะฉะนั้น เราจึงเกลียดเขา9 สำหรับเราแล้วมรดกของเราเป็นเหมือนถ้ำของหมาในหรือ?ฝูงนกกินเหยื่อรุมล้อมมันอยู่หรือ?ไปเถอะ ไปรวบรวมสัตว์ป่าในท้องทุ่งทั้งสิ้นพาพวกมันมากินเสีย10 ผู้เลี้ยงแกะเป็นอันมากได้ทำลายสวนองุ่นของเราเขาทั้งหลายได้เหยียบย่ำส่วนของเราเขาได้ทำให้ส่วนที่เราพอใจกลายเป็นถิ่นทุรกันดารที่ร้างเปล่า11 เขาได้ทำส่วนของเราให้ร้างเปล่าที่ร้างเปล่านั้นก็คร่ำครวญต่อเราแผ่นดินทั้งสิ้นก็ถูกทิ้งให้ร้างเปล่าแต่ไม่มีใครเอาใจใส่เรื่องนั้น12 ผู้ทำลายล้างได้มาบนบรรดาที่สูงโล่งในถิ่นทุรกันดารเพราะว่าพระแสงดาบของพระยาห์เวห์ทำลายจากปลายแผ่นดินข้างนี้ไปถึงปลายอีกข้างหนึ่งไม่มีสวัสดิภาพแก่มนุษย์คนใดเลย13 เขาทั้งหลายหว่านข้าวสาลีแต่ได้เกี่ยวหนามเขาทำให้ตัวเหน็ดเหนื่อยแต่ไม่ได้กำไรอะไรเจ้าทั้งหลายจงอับอายด้วยผลการเกี่ยวของเจ้าด้วยเหตุพระพิโรธร้อนแรงของพระยาห์เวห์”14 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “เกี่ยวกับเพื่อนบ้านชั่วช้าของเรา ผู้ได้แตะต้องมรดกสืบทอดซึ่งเราได้ให้แก่อิสราเอลประชากรของเรานั้น นี่แน่ะ เราจะถอนเขาทั้งหลายขึ้นจากแผ่นดินของเขา และเราจะถอนเชื้อสายยูดาห์จากท่ามกลางพวกเขา15 และหลังจากเราได้ถอนเขาขึ้นแล้ว เราจะกลับมีความเมตตาต่อเขาอีก และเราจะนำเขาแต่ละคนมายังมรดกของตนและยังแผ่นดินของตน16 และถ้าเขาทั้งหลายจะอุตส่าห์ศึกษาทางแห่งประชากรของเรา คือปฏิญาณในนามของเราว่า ‘พระยาห์เวห์ทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด’ อย่างที่เขาได้สอนประชากรของเราให้ปฏิญาณโดยพระบาอัลแล้ว เขาจะได้รับการสร้างขึ้นไว้ท่ามกลางประชากรของเรา17 แต่ถ้าพวกเขาไม่ฟัง เราก็จะถอนชนชาตินั้นออกและทำลายเขาจนสิ้น” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ