1 จงส่งลูกแกะไปยังผู้ปกครองแผ่นดินจากเมืองเส-ลาไปตามทางถิ่นทุรกันดารไปยังภูเขาของธิดาศิโยน2 เหมือนนกที่กำลังบินหนีอย่างลูกนกที่พลัดพรากจากรังบรรดาธิดาแห่งโมอับก็เป็นอย่างนั้นที่ตรงท่าข้ามของแม่น้ำอารโนน3 ช่วยให้คำแนะนำและอำนวยความยุติธรรมแปลได้อีกว่า และตัดสินใจทำร่มเงาของท่านเหมือนกลางคืนณ เวลาเที่ยงวันช่วยซ่อนผู้ถูกขับไล่และอย่าได้หักหลังผู้ลี้ภัย4 ให้ผู้ถูกขับไล่ของโมอับภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ผู้ถูกขับไล่ชาวโมอับของข้าพเจ้าอาศัยอยู่กับท่านให้ที่หลบซ่อนแก่พวกเขาเพื่อให้พ้นจากผู้ทำลายเมื่อไม่มีผู้บีบบังคับแล้วและการทำลายหยุดหมดแล้วผู้เหยียบย่ำหายไปจากแผ่นดินอย่างสิ้นเชิง5 แล้วพระที่นั่งจะได้รับการสถาปนาด้วยความรักมั่นคงและจะมีผู้หนึ่งนั่งอยู่บนนั้นด้วยความซื่อสัตย์ในเต็นท์ของดาวิดคือผู้พิพากษาที่แสวงหาความยุติธรรมที่ทำความชอบธรรมอย่างเร่งด่วน6 พวกข้าพเจ้าได้ยินถึงความเย่อหยิ่งของโมอับโมอับนั้นช่างหยิ่งเหลือเกินและยังได้ยินถึงความยโส ความเย่อหยิ่ง และความอวดดีของเขาการคุยโม้ของเขาก็เป็นความเท็จ7 เพราะฉะนั้น โมอับจะคร่ำครวญทุกคนจะคร่ำครวญเพื่อโมอับพวกท่านจะครวญครางเพื่อขนมลูกเกดของเมืองคีร์หะเรเซทเพราะว่าท่านจะถูกทำลายจนหมดสิ้น8 เพราะทุ่งนาแห่งเมืองเฮชโบนเหี่ยวแห้งทั้งเถาองุ่นของเมืองสิบมาห์พวกเจ้านายของบรรดาประชาชาติได้หักกิ่งก้านทั้งหลายของมันลงกิ่งที่แผ่ไปถึงเมืองยาเซอร์และหลงเจิ่นไปถึงถิ่นทุรกันดารหน่อของมันแตกออกอย่างกว้างขวางแล้วผ่านข้ามทะเลไป9 เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงร้องไห้ด้วยการร้องไห้ของเมืองยาเซอร์เนื่องด้วยเถาองุ่นของเมืองสิบมาห์ข้าพเจ้าจะให้ท่านท่วมด้วยน้ำตาของข้าพเจ้านะเมืองเฮชโบน และเมืองเอเลอาเลห์เพราะเสียงโห่ร้องในผลไม้หน้าร้อนของท่านและในการเก็บเกี่ยวของท่านได้สิ้นสุดลง10 ความชื่นบาน และความยินดีถูกเอาไปเอาไปจากสวนผลไม้ไม่มีการร้องอย่างชื่นบานตามสวนองุ่นไม่มีเสียงโห่ร้องยินดีไม่มีคนย่ำให้เหล้าองุ่นออกในบ่อย่ำองุ่นเราได้ทำให้เสียงเฮย่ำองุ่นเงียบหายไป11 ฉะนั้น จิตของข้าพเจ้าร่ำไห้เหมือนเสียงพิณเพื่อโมอับและใจของข้าพเจ้าร่ำไห้เพื่อเมืองคีร์เฮเรส12 และเมื่อโมอับเข้าเฝ้าและเหน็ดเหนื่อยอยู่ที่ปูชนียสถานสูง และเขาเข้ามาอธิษฐานในสถานศักดิ์สิทธิ์ของเขา เขาก็จะไม่ได้รับความช่วยเหลือ13 นี่เป็นพระวจนะซึ่งพระยาห์เวห์ตรัสเกี่ยวกับโมอับในอดีต14 แต่บัดนี้ พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ภายใน 3 ปีตามปีจ้างลูกจ้างตามปีจ้างลูกจ้าง คือ ช่วงเวลากำหนดแน่นอนที่ลูกจ้างจะทำงานโดยไม่ขาดไม่เกิน ศักดิ์ศรีของโมอับจะถูกเหยียดหยาม แม้มวลชนทั้งหมดจะมีจำนวนมหาศาล แต่คนเหลืออยู่นั้นจะมีน้อยและอ่อนปวกเปียก”