1 คำพยากรณ์กล่าวโทษอียิปต์ เมื่อวันที่สิบสองเดือนสิบในปีที่สิบ พระวจนะของพระเจ้ามายังข้าพเจ้าว่า2 “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย จงมุ่งหน้าของเจ้าต่อสู้ฟาโรห์กษัตริย์แห่งอียิปต์ พยากรณ์กล่าวโทษกษัตริย์และอียิปต์ทั้งสิ้น อสย. 19:1-25; ยรม. 46:2-263 พูดไปเถิดและกล่าวว่าพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า“ดูเถิด เราเป็นปฏิปักษ์กับเจ้าฟาโรห์กษัตริย์แห่งอียิปต์ผู้เป็นจระเข้มหึมา นอนอยู่กลางลำธารทั้งหลายของมันผู้กล่าวว่า ‘แม่น้ำไนล์ของข้าก็เป็นของข้าข้าสร้างมันขึ้น’4 เราจะเอาเบ็ดเกี่ยวขากรรไกรของเจ้าและกระทำให้ปลาในลำธารทั้งหลายของเจ้าติดกับเกล็ดของเจ้าและเราจะลากเจ้าขึ้นมาจากกลางลำธารทั้งหลายของเจ้าพร้อมกับปลาในลำธารทั้งหลายของเจ้าซึ่งติดอยู่กับเกล็ดของเจ้า5 เราจะเหวี่ยงเจ้าเข้าไปในถิ่นทุรกันดารทั้งตัวเจ้าและปลาในลำธารทั้งหลายของเจ้าเจ้าจะตกลงที่พื้นทุ่งไม่มีใครรวบรวมและฝังเจ้าไว้เราได้มอบเจ้าไว้ให้เป็นอาหารของสัตว์ป่าดินและของนกในอากาศ6 “แล้วคนที่อยู่ในอียิปต์ทั้งสิ้นจะทราบว่า เราคือพระเจ้า เพราะเจ้าเป็นไม้เท้าอ้อ อสย. 36:6ของพงศ์พันธุ์อิสราเอล7 เมื่อเขาเอามือจับเจ้า เจ้าก็หัก และบาดบ่าของเขาทุกคน และเมื่อเขาพิงเจ้า เจ้าก็โค่นและกระทำให้บั้นเอวของเขาทุกคนสั่นหมด8 ดังนั้นพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า ดูเถิด เราจะนำดาบมาเหนือเจ้าและตัดมนุษย์และ สัตว์ให้ขาดจากเจ้าเสีย9 แผ่นดินอียิปต์จะเป็นที่ร้างและที่ว่างเปล่า แล้วเขาทั้งหลายจะทราบว่า เราคือพระเจ้า“เพราะเจ้ากล่าวว่า ‘แม่น้ำไนล์เป็นของข้า และข้าสร้างมัน’10 เหตุฉะนั้นดูเถิด เราเป็นปฏิปักษ์กับเจ้า และกับลำธารทั้งหลายของเจ้า เราจะกระทำให้แผ่นดินอียิปต์ว่างเปล่าและร้างเสียทีเดียว ตั้งแต่มิกดลถึงสิเอเน ไกลไปจนถึงพรมแดนเอธิโอเปีย11 ไม่มีเท้ามนุษย์ข้ามแผ่นดินนั้น และไม่มีตีนสัตว์ข้ามแผ่นดินนั้น จะไม่มีใครอาศัยอยู่ถึงสี่สิบปี12 และเราจะกระทำให้แผ่นดินอียิปต์เป็นที่ ร้างเปล่าท่ามกลางประเทศร้างเปล่าทั้งหลาย และหัวเมืองของเจ้าจะว่างเปล่าอยู่สี่สิบปีท่ามกลาง หัวเมืองที่ว่างเปล่าทั้งหลาย เราจะให้คนอียิปต์กระจัดพลัดพรายไปท่ามกลางประชาชาติ และกระจายเขาไปตามประเทศต่างๆ13 “เพราะพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า เมื่อสิ้นสี่สิบปีแล้ว เราจะรวบรวมคนอียิปต์จากท่ามกลางชนชาติทั้งหลาย ซึ่งเขากระจัดกระจายไปอยู่ด้วยนั้น14 และเราจะให้อียิปต์กลับสู่สภาพเดิมและนำ เขากลับมายังแผ่นดินปัทโรสซึ่งเป็นแผ่นดินดั้งเดิมของเขา และเขาทั้งหลายจะเป็นราชอาณาจักรต่ำต้อยที่นั่น15 จะเป็นราชอาณาจักรที่ต่ำต้อยที่สุดในบรรดา ราชอาณาจักรทั้งหลาย และจะไม่เคยยกตนขึ้นเหนือประชาชาติทั้งหลายอีกเลย และเราจะทำให้เขาเป็นราชอาณาจักรเล็กจนไม่ สามารถจะปกครองประชาชาติอื่นได้16 และจะไม่เป็นที่วางใจของพงศ์พันธุ์อิสราเอลอีก อันทำให้สำนึกถึงความบาปชั่วของเขาเมื่อหันไป พึ่งพาอียิปต์นี้ แล้วเขาจะทราบว่าเราคือ พระเจ้า”17 เมื่อวันที่หนึ่ง เดือนที่หนึ่ง ในปีที่ยี่สิบเจ็ด พระวจนะของพระเจ้ามายังข้าพเจ้าว่า18 “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย เนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์แห่งบาบิโลน ได้ให้กองทัพมาสู้รบกับเมืองไทระอย่างหนักจนศีรษะทุก ศีรษะล้าน และบ่าทุกบ่าก็ถลอก ถึงกระนั้นท่านเองหรือกองทัพของท่านก็ไม่ได้ อะไรไปจากไทระอันเป็นค่าแรง ซึ่งท่านได้กระทำต่อเมืองนั้น19 เหตุฉะนั้นพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า ดูเถิด เราจะมอบแผ่นดินอียิปต์ไว้กับเนบูคัดเนสซาร์ กษัตริย์บาบิโลน และท่านจะขนเอาทรัพย์สมบัติไปและริบข้าวของไป และปล้นเอาไปเป็นค่าจ้างกองทัพของท่าน20 พระเจ้าตรัสว่า เราได้มอบแผ่นดินอียิปต์ ให้ไว้แก่ท่านเพื่อเป็นค่าแรงงานซึ่งเขา ทั้งหลายได้กระทำเพื่อเรา21 “ในวันนั้นเราจะกระทำให้มีเขางอกขึ้นมาที่ พงศ์พันธุ์อิสราเอล และเราจะให้เจ้าอ้าปากพูดท่ามกลางเขาทั้งหลาย แล้วเขาจะทราบว่าเราคือพระเจ้า”