1 คำเผยพระวจนะกล่าวโทษเมืองไทระ อยู่มาในวันต้นเดือนปีที่สิบเอ็ด พระวจนะของพระเจ้ามายังข้าพเจ้าว่า2 “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย เพราะว่าเมืองไทระ อสย. 23:1-18; ยอล. 3:4-8; อมส. 1:9-10; ศคย. 9:1-4; มธ. 11:21-22; ลก. 10:13-14ได้พูดเกี่ยวพันกับเยรูซาเล็มว่า ‘เออ ประตูเมืองของชนชาติทั้งหลายหักเสียแล้ว มันเปิดกว้างไว้รับข้า มันร้างเปล่าแล้ว ข้าจะบริบูรณ์ขึ้น’3 เพราะฉะนั้นพระเจ้าตรัสว่า ดูเถิด เมืองไทระเอ๋ย เราเป็นปฏิปักษ์กับเจ้า และจะนำประชาชาติเป็นอันมากมาต่อสู้เจ้า ดังทะเลกระทำให้คลื่นของมันขึ้นมา4 เขาทั้งหลายจะทำลายกำแพงเมืองไทระ และพังทลายหอคอยของเมืองนั้นเสีย และเราจะขูดดินเสียจากเมืองนั้น กระทำให้เป็นศิลาโล้นๆ5 เมืองนั้นเป็นที่สำหรับตากอวนอยู่กลางทะเล เพราะเราได้ลั่นวาจาแล้ว พระเจ้าได้ตรัส และเมืองนั้นจะเป็นของปล้นแห่งบรรดาประชาชาติ6 และพวกธิดาของเมืองนี้ ซึ่งอยู่บนแผ่นดินใหญ่จะต้องถูกฆ่าเสียด้วยดาบ แล้วเขาทั้งหลายจะทราบว่าเราคือพระเจ้า7 “เพราะพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า ดูเถิด เราจะนำเนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์บาบิโลน ผู้เป็นจอมกษัตริย์มายังเมืองไทระจากทิศเหนือ พร้อมทั้งม้าและรถรบ กับพลม้าและกองทหารมากมาย8 ท่านจะฆ่าธิดาของเจ้าบนแผ่นดินใหญ่เสียด้วยดาบ ท่านจะก่อกำแพงล้อมเจ้าไว้ และก่อเชิงเทินต่อสู้กับเจ้า และจะยกหลังคาเป็นโล่ต่อสู้กับเจ้า9 ท่านจะตั้งเครื่องทะลวงต่อสู้กับกำแพงของเจ้า และท่านจะเอาขวานของท่านฟันหอคอยของเจ้าลง10 ม้าของท่านมากมาย จนฝุ่นม้าตลบคลุมเจ้าไว้ กำแพงเมืองของเจ้าจะสั่นสะเทือน ด้วยเสียงพลม้า และเกวียนและรถรบ เมื่อท่านจะยกเข้าประตูเมืองของเจ้า อย่างกับคนเดินเข้าเมือง เมื่อเมืองนั้นแตกแล้ว11 ท่านจะย่ำที่ถนนของเจ้าด้วยกีบม้า ท่านจะฆ่าชนชาติของเจ้าเสียด้วยดาบ และเสาหานอันแข็งแรงของเจ้าจะล้มลงถึงดิน12 ทรัพย์สมบัติของเจ้า ท่านจะเอาเป็นของริบ และสินค้าของเจ้า ท่านจะเอามาเป็นของปล้น เขาทั้งหลายจะพังกำแพงของเจ้าลง และจะทำลายบ้านอันพึงใจของเจ้าเสีย หิน ไม้ และดินของเจ้านั้นเขาจะโยนทิ้งเสียกลางน้ำ13 เสียงเพลงของเจ้านั้นเราก็จะให้หยุด และเสียงพิณเขาคู่ของเจ้าจะไม่ได้ยินอีก วว. 18:2214 เราจะกระทำเจ้าให้เป็นศิลาโล้น เจ้าจะเป็นสถานที่สำหรับตากอวน จะไม่มีใครสร้างเจ้าขึ้นใหม่เลย เพราะเราคือพระเจ้าได้ลั่นวาจาแล้ว พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ15 “พระเจ้าตรัสดังนี้แก่เมืองไทระ ว่า แผ่นดินชายทะเลจะมิได้สั่นสะเทือนด้วย เสียงที่เจ้าล้มเมื่อผู้บาดเจ็บร้องครวญคราง เมื่อการเข่นฆ่าได้เกิดอยู่ท่ามกลางเจ้าหรือ16 แล้วเจ้านายทั้งสิ้นที่ทะเลจะก้าวลงมาจากบัลลังก์ และเปลื้องเครื่องทรงออก และปลดเครื่องแต่งตัวที่ปักออกเสีย และจะเอาความสั่นกลัวมาเป็นเครื่องทรง จะประทับอยู่บนพื้นดินและสั่นอยู่ทุกขณะ และหวาดกลัวเพราะเจ้า เมืองไทระ17 ท่านเหล่านี้จะเปล่งเสียงบทคร่ำครวญเรื่องเจ้า และกล่าวแก่เจ้าว่า‘โอ เจ้าผู้มีพลเมืองคับคั่งเอ๋ยเจ้าสูญไปจากทะเลเสียจริงทีเดียวเจ้าเป็นเมืองแข็งกล้าอยู่ที่ทะเลทั้งเจ้าและชาวเมืองของเจ้าว่าถึงคนที่นั่นแล้วเจ้าให้เขากลัว18 บัดนี้ เกาะทั้งหลายก็สั่นสะเทือนในวันที่เจ้าล้มลงเออ บรรดาเกาะที่อยู่ในทะเลก็กลัวเพราะเจ้าสิ้นไปเสีย’ วว. 18:9-1019 “เพราะพระเจ้าตรัสดังนี้ว่า เมื่อเรากระทำเจ้าให้เป็นเมืองร้างเปล่า เหมือนอย่างเมืองที่ไม่มีคนอาศัย เมื่อเรานำทะเลมาท่วมเจ้า และน้ำมากหลายคลุมเจ้าไว้20 แล้วเราจะผลักเจ้าลงไปพร้อมกับคนเหล่านั้นที่ ลงไปยังปากแดนคนตาย ไปยังคนสมัยเก่า เราจะกระทำเจ้าให้อาศัยอยู่ที่โลก บาดาลท่ามกลางสิ่งปรักหักพังในสมัยดึกดำบรรพ์ พร้อมกับผู้ที่ลงไปยังปากแดนคนตาย เพื่อว่าจะไม่มีใครอาศัยอยู่ในเจ้า และเจ้าจะไม่ตั้งอยู่ในแผ่นดินของผู้มีชีวิต21 เราจะกระทำให้เจ้าเป็นที่น่าครั่นคร้าม จะไม่มีเจ้าอีกแล้ว ถึงใครจะมาหาเจ้า เขาจะมาหาเจ้าไม่พบอีกต่อไปเป็นนิตย์ วว. 18:21 พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ”