1 บทเรียนจากช่างที่ปั้นดิน พระวจนะซึ่งมาจากพระเจ้ายังเยเรมีย์ว่า2 “จงลุกขึ้น ไปที่บ้านของช่างหม้อ เราจะให้เจ้าได้ยินถ้อยคำของเราที่นั่น”3 ข้าพเจ้าจึงลงไปที่บ้านของช่างหม้อ และเขากำลังทำงานอยู่ที่แป้นเวียน4 และภาชนะซึ่งทำด้วยดินก็เสียอยู่ในมือของช่างหม้อ เขาจึงปั้นใหม่ให้เป็นภาชนะอีกลูกหนึ่งตามที่ ช่างหม้อเห็นว่าควรทำ5 แล้วพระวจนะของพระเจ้ามายังข้าพเจ้าว่า6 “ประชาอิสราเอลเอ๋ย เราจะกระทำแก่เจ้าอย่างที่ช่างหม้อนี้กระทำไม่ได้หรือ พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ ดูเถิด ประชาอิสราเอลเอ๋ย เจ้าอยู่ในมือของเรา อย่างดินเหนียวอยู่ในมือของช่างหม้อ7 ถ้าเวลาใดก็ตามเราประกาศ เกี่ยวกับประชาชาติหนึ่งหรือราชอาณาจักรหนึ่งว่า เราจะถอนและพังและทำลายมันเสีย8 และถ้าประชาชาตินั้น ซึ่งเราได้ลั่นวาจาไว้เกี่ยวข้องด้วย หันเสียจากความชั่วของตน เราก็จักกลับใจจากโทษ ซึ่งเราได้ตั้งใจจะกระทำแก่ชาตินั้นเสีย9 และถ้าเวลาใดก็ตาม เราได้ประกาศเกี่ยวกับประชาชาติ หนึ่งหรือราชอาณาจักรหนึ่งว่า เราจะสร้างขึ้นและปลูกฝังไว้10 และชาตินั้นได้กระทำชั่วในสายตาของเรา ไม่ฟังเสียงของเรา เราก็จะกลับใจจากความดีซึ่งเราตั้งใจ จะกระทำกับชาตินั้นเสีย11 เพราะฉะนั้น คราวนี้จึงกล่าวกับคนยูดาห์และชาวเมืองเยรูซาเล็มว่า ‘พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า ดูเถิด เรากำลังก่อสิ่งร้ายไว้สู้เจ้า และคิดแผนงานอย่างหนึ่งไว้สู้เจ้า ทุกๆคนจงกลับเสียจากทางชั่วของตน และจงซ่อมทางและการกระทำของเจ้าทั้งหลายเสีย’12 “แต่เขาทั้งหลายกล่าวว่า ‘เหลวใหล เราจะดำเนินตามแผนงานของเราเอง และต่างจะกระทำตามความดื้อดึงแห่งจิตใจชั่วของตนทุกคน’13 “เพราะฉะนั้น พระเจ้าจึงตรัสดังนี้ว่าจงไปเที่ยวถามดูท่ามกลางประชาชาติว่าผู้ใดเคยได้ยินเหมือนอย่างนี้บ้างอิสราเอลพรหมจารีนั้นได้กระทำสิ่งอันน่าหวาดเสียวนัก14 หิมะแห่งภูเขาเลบานอนจะหายจากหน้าผาของสีรีออนหรือน้ำแห่งภูเขาจะแห้งไปหรือคือลำธารที่ไหลเย็นนั่นนะ15 แต่ประชากรของเราได้ลืมเราเสียเขาทั้งหลายเผาเครื่องหอมบูชาพระเท็จเขาได้สะดุดในหนทางของเขาในถนนโบราณและเข้าไปตามทางซอยไม่ไปตามถนนหลวง16 ได้กระทำให้แผ่นดินของเขาทั้งหลายเป็นที่หวาดเสียวเป็นสิ่งที่เขาเยาะเย้ยอยู่เป็นนิตย์ทุกคนที่ผ่านไปก็หวาดเสียวและสั่นศีรษะของเขา17 เราจะกระจายเขาออกไปอย่างลมตะวันออกต่อหน้าศัตรูเราจะหันหลังให้เขาไม่ใช่หันหน้าให้ในวันแห่งความลำบากยากเย็นของเขานั้น”18 การปองร้ายของประชาชน และคำอธิษฐานของเยเรมีย์ แล้วเขากล่าวว่า “มาเถิด ให้เราปองร้ายเยเรมีย์ เพราะว่าพระธรรมจะไม่พินาศไปจากบรรดาปุโรหิต หรือคำปรึกษาย่อมไม่ขาดจากนักปราชญ์ หรือถ้อยคำไม่ขาดจากผู้เผยพระวจนะ มาเถิด ให้เราโจมตีเขาด้วยลิ้น และอย่าให้เราฟังคำของเขาเลย”19 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงฟังข้าพระองค์ขอทรงฟังเสียงปรปักษ์ของข้าพระองค์ซิ พระเจ้าข้า20 ความชั่วเป็นของสำหรับตอบแทนความดีหรือถึงกระนั้น เขายังขุดหลุมไว้ปองชีวิตของข้าพระองค์ขอทรงระลึกว่าข้าพระองค์ยืนเฝ้าพระองค์ทูลขอความดีเพื่อเขาเพื่อจะหันพระพิโรธของพระองค์ไปเสียจากเขา21 เพราะฉะนั้น ขอทรงมอบบุตรหลานของ เขาให้แก่การกันดารอาหารมอบเขาทั้งหลายให้แก่อำนาจของดาบให้ภรรยาของเขาทั้งหลายขาดบุตรและเป็นหญิงม่ายขอให้ผู้ชายของเขาประสบความตายด้วยโรคระบาดให้อนุชนของเขาถูกดาบตายในสงคราม22 ขอให้ได้ยินเสียงร้องมาจากเรือนของเขาทั้งหลายเมื่อพระองค์ทรงพากองทหารมาปล้นเขาอย่างฉับพลันเพราะเขาทั้งหลายได้ขุดหลุมไว้ดักข้าพระองค์และวางบ่วงดักเท้าของข้าพระองค์23 แม้กระนั้น ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงทราบการปองร้ายทั้งสิ้นของเขาที่จะฆ่าข้าพระองค์เสียขออย่าทรงลบมลทินบาปของเขาหรือลบบาปของเขาเสียจากสายพระเนตรของพระองค์ขอให้เขาถูกคว่ำลงต่อพระพักตร์พระองค์ขอทรงจัดการเขาทั้งหลายในเวลาแห่ง ความกริ้วของพระองค์