1 ชีวิตที่ไม่เที่ยงของมนุษย์ ถึงหัวหน้านักร้อง ถึงเยดูธูน เพลงสดุดีของดาวิด ข้าพเจ้าว่า “ข้าพเจ้าจะระแวดระวังทางของข้าพเจ้าเพื่อข้าพเจ้าจะไม่ทำบาปด้วยลิ้นของข้าพเจ้าข้าพเจ้าจะใส่บังเหียนปากของข้าพเจ้าตราบเท่าที่คนอธรรมอยู่ต่อหน้าข้าพเจ้า”2 ข้าพเจ้าก็เป็นใบ้เงียบไปข้าพเจ้านิ่งเงียบแต่ไม่สำเร็จความทุกข์ใจของข้าพเจ้ารุนแรงขึ้น3 จิตใจข้าพเจ้าร้อนอยู่ภายในข้าพเจ้าขณะที่ข้าพเจ้ากำลังรำพึงอยู่นั้นไฟก็ลุกข้าพเจ้าจึงพูดด้วยลิ้นของข้าพเจ้าว่า4 “ข้าแต่พระเจ้า ขอให้ข้าพระองค์ทราบถึงบั้นปลาย ของข้าพระองค์และวันเวลาของข้าพระองค์จะนานสักเท่าใดขอให้ข้าพระองค์ทราบว่าชีวิตข้าพระองค์ไม่เที่ยงอย่างไร5 ดูเถิด พระองค์ทรงกระทำให้วันเวลาของข้าพระองค์ ยาวสองสามฝ่ามือเท่านั้นชั่วชีวิตของข้าพระองค์ ไม่เท่าไรเลย เฉพาะพระพักตร์พระองค์มนุษย์ทุกคนดำรงอยู่อย่างลมหายใจแน่ทีเดียว6 มนุษย์ไปๆมาๆอย่างเงาแน่ทีเดียวเขาทั้งหลายยุ่งอยู่เปล่าๆแน่ทีเดียวมนุษย์โกยกองไว้ และไม่ทราบว่าใครจะเก็บไป”7 “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า บัดนี้ข้าพระองค์จะรอคอยอะไรความหวังของข้าพระองค์อยู่ในพระองค์8 ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์ไว้จากการละเมิด ของข้าพระองค์อย่าให้ข้าพระองค์เป็นขี้ปากของคนโง่9 ข้าพระองค์เป็นใบ้ ข้าพระองค์ไม่อ้าปากเป็นพระองค์เองที่ทรงกระทำเช่นนั้น10 ขอทรงถอนทัณฑ์จากข้าพระองค์เสียเถิดข้าพระองค์ร่วงโรยไปด้วยพระหัตถ์ของพระองค์11 เมื่อพระองค์ทรงตีสอนมนุษย์ด้วยการขนาบเพราะเรื่องบาปพระองค์ทรงเผาผลาญสิ่งที่เขารักเสียอย่างแมลงเม่ามนุษย์ทุกคนเป็นแต่ลมหายใจแน่ทีเดียว”12 “ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงสดับคำอธิษฐานของข้าพระองค์ขอทรงเงี่ยพระกรรณแก่การร้องทูลของข้าพระองค์ขออย่าทรงเฉยเมยต่อน้ำตาของข้าพระองค์เพราะข้าพระองค์เป็นแต่แขกที่ผ่านไปของพระองค์เป็นคนที่อาศัยอยู่ อย่างบรรพบุรุษของข้าพระองค์13 ขอทรงเมินพระพักตร์จากข้าพระองค์ เพื่อข้าพระองค์จะเบิกบานขึ้นก่อนที่ข้าพระองค์จะจากไปและไม่มีอยู่อีก”