1 ดาวิดกับขนมปังบริสุทธิ์ แล้วดาวิดก็มาที่เมืองโนบไปหาอาหิเมเลคปุโรหิตมธ.12:3-4; มก.2:25-26; ลก.6:3 และอาหิเมเลคตัวสั่นมาหาดาวิดพูดกับท่านว่า “ทำไมท่านจึงมาคนเดียว และไม่มีใครมากับท่าน”2 ดาวิดจึงพูดกับอาหิเมเลคปุโรหิตว่า “พระราชาทรงบัญชาข้าพเจ้าให้ทำเรื่องหนึ่ง ทรงรับสั่งแก่ข้าพเจ้าว่า ‘อย่าให้ใครรู้อะไรถึงเรื่องที่เราใช้เจ้าไปทำนั้น และด้วยเรื่องซึ่งเราได้บัญชาเจ้านั้น’ ข้าพเจ้าได้นัดหมายไว้กับพวกคนหนุ่ม ณ ที่แห่งหนึ่ง3 เวลานี้ท่านมีอะไรอยู่บ้าง ให้ขนมปังข้าพเจ้าสักห้าก้อน หรืออะไรที่ท่านหาได้”4 ปุโรหิตนั้นตอบดาวิดว่า “ข้าพเจ้าไม่มีขนมปังธรรมดาเลย แต่มีขนมปังบริสุทธิ์ ขอแต่พวกคนหนุ่มได้อยู่ห่างจากผู้หญิงมาก็แล้วกัน”5 และดาวิดตอบปุโรหิตว่า “ที่จริงเมื่อพวกเราออกไปปฏิบัติงาน ผู้หญิงก็ถูกกันให้ห่างจากพวกเราภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ผู้หญิงก็ถูกกันให้ห่างจากเราสามวันแล้วเหมือนครั้งก่อนๆ ที่ข้าพเจ้าออกไป แม้การเดินทางธรรมดา กายของพวกคนหนุ่มก็บริสุทธิ์อยู่แล้ว ยิ่งวันนี้กายของพวกเขาก็ยิ่งบริสุทธิ์กว่า”6 ดังนั้นปุโรหิตจึงมอบขนมปังบริสุทธิ์ให้แก่ดาวิด เพราะที่นั่นไม่มีขนมปังอื่นนอกจากขนมปังเฉพาะพระพักตร์ลนต.24:5-9 ซึ่งเก็บมาจากเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ เพื่อวางขนมปังใหม่ในวันที่เก็บเอาขนมปังเก่านั้นออกไป7 ในวันนั้นมีชายที่เป็นผู้รับใช้คนหนึ่งของซาอูลอยู่ที่นั่น ถูกจำกัดให้เฝ้าพระยาห์เวห์อยู่ เขาชื่อโดเอก คนเอโดม เป็นหัวหน้าคนเลี้ยงสัตว์ของซาอูล8 และดาวิดพูดกับอาหิเมเลคว่า “ที่นี่ท่านไม่มีหอกหรือดาบติดมืออยู่สักเล่มหนึ่งหรือ? ด้วยข้าพเจ้าไม่ได้นำดาบหรือเครื่องอาวุธติดมาเลย เพราะราชการของพระราชาเป็นเรื่องด่วน”9 ปุโรหิตนั้นจึงกล่าวว่า “ดาบของโกลิอัทคนฟีลิสเตีย ซึ่งท่านฆ่าที่หุบเขาเอลาห์นั้น1 ซมอ.17:51 ดูสิ ยังถูกผ้าห่ออยู่ที่ข้างหลังเอโฟด ถ้าท่านจะเอาดาบนั้น จงเอาไปเถิด นอกจากเล่มนี้แล้วก็ไม่มีดาบอื่นอีก” และดาวิดพูดว่า “ไม่มีดาบอื่นเหมือนดาบเล่มนั้นแล้ว เอาให้ข้าพเจ้าเถิด”10 ดาวิดหนีไปเมืองกัท และดาวิดก็ลุกขึ้นในวันนั้น หนีจากซาอูลไปหาอาคีชกษัตริย์เมืองกัท11 และพวกมหาดเล็กของอาคีชทูลว่า “ดาวิดคนนี้ไม่ใช่หรือที่เป็นกษัตริย์ของแผ่นดินนั้น? พวกเขาไม่ได้ร้องเพลงและเต้นรำหรือว่า‘ซาอูลฆ่าคนเป็นพันๆและดาวิดฆ่าคนเป็นหมื่นๆ’? ”1 ซมอ.18:7; 29:512 และดาวิดก็เก็บถ้อยคำเหล่านี้ไว้ในใจและกลัวอาคีชกษัตริย์เมืองกัทยิ่งนัก สดด.5613 ท่านจึงเปลี่ยนอากัปกิริยาต่อหน้าพวกเขา และทำตนเป็นคนบ้า สดด.34เมื่ออยู่ในอำนาจของพวกเขา เที่ยวกาไว้ที่ประตูรั้ว และปล่อยให้น้ำลายไหลลงเปรอะเครา14 อาคีชจึงรับสั่งกับพวกมหาดเล็กของพระองค์ว่า “นี่แน่ะ พวกเจ้าเห็นว่าคนนั้นบ้า แล้วพวกเจ้าพาเขามาหาเราทำไม?15 เราขาดคนบ้าหรือ? เจ้าจึงพาคนนี้มาทำบ้าต่อหน้าเรา คนอย่างนี้ควรเข้ามาในวังของเราหรือ?”