1 เรื่องหม้อเดือด ( ยรม.1:13-19 ) ในวันที่ 10 เดือนที่ 10 ปีที่ 9 พระวจนะของพระยาห์เวห์มายังข้าพเจ้าว่า2 “บุตรมนุษย์เอ๋ย จงเขียนชื่อของวันนี้ไว้ คือวันนี้โดยเฉพาะ กษัตริย์บาบิโลนจะล้อมกรุงเยรูซาเล็ม2 พกษ.25:1; ยรม.52:4ในวันนี้3 และจงกล่าวอุปมาแก่พงศ์พันธุ์มักกบฏ และพูดกับพวกเขาว่า พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่าจงตั้งหม้อไว้ ตั้งไว้สิและเทน้ำใส่หม้อด้วย4 จงใส่ชิ้นเนื้อเข้าไปเอาเนื้อดีๆ คือเนื้อโคนขาและเนื้อสันขาหน้าเอากระดูกอย่างดีมาใส่ให้เต็ม5 จงเลือกแกะอย่างดีมาตัวหนึ่งใส่ฟืนภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ใส่กระดูกไว้ใต้นั้นจงต้มให้เดือดเคี่ยวกระดูกที่อยู่ในนั้นด้วย6 “เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่าวิบัติแก่กรุงที่ชุ่มด้วยโลหิตคือหม้อที่ขึ้นสนิมข้างในและสนิมก็ไม่หลุดออกมาจงเอาเนื้อออกทีละชิ้นไม่ต้องเลือกด้วยการจับฉลาก7 เพราะโลหิตที่เธอทำให้ตกนั้นยังอยู่ท่ามกลางเธอเธอเทโลหิตไว้บนหินเรียบเธอไม่ได้เทลงบนพื้นดินแล้วให้ฝุ่นกลบไว้8 เพื่อเร้าความโกรธและการแก้แค้นเราได้เทโลหิตที่เธอทำให้ตกนั้นไว้บนหินเรียบเพื่อไม่ให้โลหิตถูกปกปิดไว้9 “เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่าวิบัติแก่กรุงที่ชุ่มโลหิตเราจะทำให้กองฟืนนั้นใหญ่ขึ้นด้วย10 จงสุมฟืนเข้าไปและก่อไฟขึ้นต้มเนื้อให้ดี และใส่เครื่องปรุงและปล่อยกระดูกให้ไหม้11 และจงวางหม้อเปล่าไว้บนถ่านเพื่อให้มันร้อนจนทองแดงไหม้และให้สิ่งที่เป็นมลทินของมันละลายไปในนั้น สนิมของมันถูกเผาไหม้12 แต่ความพยายามก็ไร้ผลข้อความนี้ความหมายในภาษาฮีบรูไม่ชัดเจน ทำให้มีการแปลหลายแบบสนิมที่หนาของมันก็ไม่หลุดออกจงทิ้งสนิมไปในไฟความหมายในภาษาฮีบรูไม่ชัดเจน13 การมักมากในกามทำให้เจ้ามีมลทินเพราะว่าเราชำระเจ้าแต่เจ้าก็ไม่ถูกชำระจากมลทินของเจ้าเจ้าก็จะไม่ถูกชำระอีกต่อไปจนกว่าเราจะระบายความโกรธของเราออกเหนือเจ้าจนหมด14 “เราคือยาห์เวห์ได้ลั่นวาจาแล้ว เวลาได้มาถึงแล้ว และเราจะทำเช่นนั้น จะไม่มีการยับยั้ง เราจะไม่ปรานีและเราจะไม่สงสาร เราจะพิพากษาเจ้าตามวิถีทางและการกระทำของเจ้า” พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้แหละ15 เอเสเคียลสูญเสียภรรยา พระวจนะของพระยาห์เวห์มายังข้าพเจ้าอีกว่า16 “บุตรมนุษย์เอ๋ย นี่แน่ะ เราจะเอาผู้ที่เจ้ารักภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า สิ่งที่ดวงตาเจ้าชื่นชมไปจากเจ้าอย่างฉับพลัน แต่เจ้าอย่าคร่ำครวญหรือร้องไห้ หรือน้ำตาตก17 เจ้าถอนหายใจได้ แต่ห้ามมีเสียง อย่าไว้ทุกข์ให้ผู้ตาย จงโพกผ้าของเจ้า และสวมรองเท้าที่เท้าของเจ้า อย่าปิดหนวดหรือกินอาหารของคนเศร้าโศก”18 และข้าพเจ้าจึงพูดกับประชาชนตอนเช้า แล้วภรรยาของข้าพเจ้าก็สิ้นชีวิตตอนเย็น พอเช้าขึ้นข้าพเจ้าก็ทำอย่างที่ข้าพเจ้าได้รับพระบัญชา19 ประชาชนก็ถามข้าพเจ้าว่า “ท่านจะไม่บอกเราหรือว่า สิ่งที่ท่านทำนี้มีความหมายอะไรต่อเรา?”20 แล้วข้าพเจ้าก็พูดกับพวกเขาว่า “พระวจนะของพระยาห์เวห์มายังข้าพเจ้าว่า21 จงกล่าวกับพงศ์พันธุ์อิสราเอลว่า พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า ดูสิ เราจะทำสถานนมัสการของเราอันเป็นความภูมิใจในพลังของพวกเจ้า เป็นความปรารถนาแห่งดวงตาพวกเจ้า และเป็นสิ่งที่วิญญาณจิตเจ้ารักนั้นให้เสื่อมเกียรติไป บุตรชายหญิงของพวกเจ้าซึ่งเจ้าทิ้งไว้เบื้องหลังจะล้มลงด้วยดาบ22 และพวกเจ้าจะทำอย่างที่ข้าพเจ้าได้ทำ คือเจ้าจะไม่ปิดหนวด ไม่กินอาหารของคนเศร้าโศก23 ผ้าโพกจะอยู่บนศีรษะของเจ้า และรองเท้าจะอยู่ที่เท้าของเจ้า และพวกเจ้าจะไม่ไว้ทุกข์หรือร้องไห้ แต่เจ้าจะทรุดลงเพราะความผิดของเจ้า และจะโอดครวญต่อกันและกัน24 เอเสเคียลจะเป็นหมายสำคัญแก่เจ้าทั้งหลาย เขาทำอย่างไร พวกเจ้าจะทำอย่างนั้น และเมื่อเหตุการณ์เหล่านี้มาถึง พวกเจ้าจะได้รู้ว่า เราคือยาห์เวห์องค์เจ้านาย”25 “และเจ้า บุตรมนุษย์เอ๋ย ในวันที่เราเอาที่กำบังเข้มแข็งของพวกเขาไป ทั้งความรื่นเริงและศักดิ์ศรีของเขา สิ่งที่พอตาพอใจของเขาทั้งหลาย และสิ่งที่ใจของเขาปรารถนา รวมทั้งบุตรชายและบุตรหญิงของเขา26 ในวันนั้น ผู้ลี้ภัยจะมาหาเจ้า เพื่อจะบอกเรื่องราวให้เจ้าได้ยิน27 ในวันนั้น ปากเจ้าจะถูกเปิดต่อหน้าผู้ลี้ภัย แล้วเจ้าจะพูดและจะไม่เป็นใบ้อีกต่อไป ดังนั้นเจ้าเป็นเครื่องหมายสำหรับเขา และเขาทั้งหลายจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์”