1 คร่ำครวญเพราะเยรูซาเล็มพินาศแล้ว ณ ริมฝั่งลำน้ำแห่งบาบิโลน ที่นั่นเรานั่งลงร่ำไห้เมื่อระลึกถึงศิโยน2 เราแขวนพิณเขาคู่ของเราไว้ที่ต้นหลิว3 เพราะที่นั่นผู้ที่จับเราเป็นเชลยเรียกให้เราร้องเพลงและผู้ที่กดขี่เรา ต้องการให้สนุกสนานกล่าวว่า “จงร้องเพลงศิโยนสักบทหนึ่งให้เราฟัง”4 เราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์ได้อย่างไร?ที่ในแผ่นดินต่างด้าว5 เยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าลืมเธอก็ขอให้มือขวาของข้าลืมฝีมือเสีย6 ขอให้ลิ้นเกาะติดเพดานปากถ้าข้าไม่ระลึกถึงเธอถ้าข้ามิได้ตั้งเยรูซาเล็มไว้เหนือความยินดีสูงสุดของข้า7 ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกถึงสิ่งที่คนเอโดมทำในวันที่เยรูซาเล็มแตกพวกเขาพูดว่า“จงทลายมัน จงทลายมันจนถึงรากถึงโคนของมันเลย”8 ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย เจ้าจะต้องถูกล้างผลาญผู้ที่ตอบแทนเจ้าให้สาสมกับที่เจ้าได้ทำกับเราก็เป็นสุขวว.18:69 ผู้ที่เอาลูกเด็กเล็กแดงของเจ้าเหวี่ยงกระแทกลงกับก้อนหินก็เป็นสุข