1 ข่าวของเยเรมีย์ถึงโยฮานัน ฝ่ายผู้หัวหน้ากองทหารและโยฮานันบุตรคาเรอาห์ และอาซาริยาห์บุตรโฮชายาห์ และประชาชนทั้งปวง จากผู้น้อยที่สุดถึงผู้ใหญ่ที่สุดได้เข้ามาใกล้2 และพูดกับเยเรมีย์ผู้เผยพระวจนะว่า “ขอให้คำอ้อนวอนของข้าพเจ้าทั้งหลายมาอยู่ต่อหน้าท่าน และขอท่านอธิษฐานต่อพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน เพื่อเราทั้งหลาย เพื่อคนที่เหลืออยู่นี้ทั้งสิ้น (เพราะเรามีเหลือน้อยจากคนมาก ตามที่ท่านเห็นอยู่กับตาแล้ว)3 ขอพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านสำแดงหนทางแก่เรา ว่าเราควรจะไปทางไหน และขอสำแดงสิ่งที่เราควรจะกระทำ”4 เยเรมีย์ผู้เผยพระวจนะกล่าวแก่เขาทั้งหลายว่า “ข้าพเจ้าได้ยินท่านแล้ว ดูเถิด ข้าพเจ้าจะอธิษฐานต่อพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน ตามคำขอร้องของท่านทั้งหลาย และพระเจ้าทรงตอบท่านประการใด ข้าพเจ้าจะบอกแก่ท่าน ข้าพเจ้าจะไม่ปิดบังสิ่งใดไว้จากท่านเลย”5 แล้วเขาทั้งหลายพูดกับเยเรมีย์ว่า “ขอพระเจ้าจงเป็นพยานที่ซื่อสัตย์และ แน่นอนต่อสู้ข้าพเจ้าทั้งหลาย ถ้าข้าพเจ้าทั้งหลายมิได้กระทำตามบรรดา พระวจนะของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านผู้ทรงใช้ท่าน6 ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ข้าพเจ้าทั้งหลายจะเชื่อฟังพระสุรเสียงของ พระเยโฮวาห์พระเจ้าของเรา ผู้ซึ่งข้าพเจ้าทั้งหลายส่งท่านให้ไปหานั้น เพื่อเราจะอยู่เย็นเป็นสุข เมื่อเราเชื่อฟังพระสุรเสียงแห่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเรา”7 ครั้นสิ้นสิบวันแล้วพระวจนะของพระเจ้ามายังเยเรมีย์8 แล้วท่านจึงให้ตามตัวโยฮานันบุตรคาเรอาห์และ บรรดาผู้หัวหน้าของกองทหารผู้อยู่กับท่าน และประชาชนทั้งปวงตั้งแต่คนเล็กที่สุดถึงคนใหญ่ที่สุด9 และบอกเขาว่าพระเยโฮวาห์พระเจ้าแห่งอิสราเอล ผู้ซึ่งท่านได้ใช้ให้ข้าพเจ้านำเอาคำอ้อนวอนของท่าน ไปเสนอพระองค์นั้น ได้ตรัสดังนี้ว่า10 ถ้าเจ้าทั้งหลายจะอยู่ต่อไปในแผ่นดินนี้ เราจะสร้างเจ้าทั้งหลายขึ้นและไม่ทำลายลง เราจะปลูกเจ้าไว้ และไม่ถอนเจ้าเสียเพราะเราได้กลับใจจาก เหตุร้ายซึ่งเราได้กระทำไปแล้ว11 อย่ากลัวพระราชาแห่งบาบิโลนผู้ซึ่ง เจ้ากลัวอยู่นั้นพระเจ้าตรัสว่า อย่ากลัวเขาเลย เพราะเราอยู่กับเจ้าทั้งหลาย เพื่อช่วยเจ้าและช่วยกู้เจ้าให้พ้นจากมือของเขา12 เราจะให้ความกรุณาแก่เจ้า เพื่อเขาจะได้กรุณาเจ้าและยอม ให้เจ้าอยู่ในแผ่นดินของเจ้าเอง13 แต่ถ้าเจ้าทั้งหลายพูดว่า ‘เราจะไม่อยู่ในแผ่นดินนี้’ โดยไม่เชื่อฟังพระสุรเสียงของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า14 และกล่าวว่า ‘ไม่เอา เราจะเข้าไปในแผ่นดินอียิปต์ ที่ซึ่งเราจะไม่เห็นสงคราม จะไม่ได้ยินเสียงเขาสัตว์ จะไม่หิวขนมปัง15 และเราทั้งหลายจะอาศัยอยู่ที่นั่น’ คนยูดาห์ที่เหลืออยู่เอ๋ย ขอฟังพระวจนะของพระเจ้า พระเจ้าจอมโยธาพระเจ้าของอิสราเอลตรัสดังนี้ ว่า ถ้าเจ้ามุ่งหน้าจะเข้าอียิปต์และไปอาศัยที่นั่น16 แล้วดาบซึ่งเจ้ากลัวอยู่นั้นจะตามทันเจ้าที่นั่น ในแผ่นดินอียิปต์ และการกันดารอาหารซึ่งเจ้ากลัว อยู่นั้นจะติดตามเจ้าไปถึงอียิปต์และเจ้าจะตายที่นั่น17 ทุกคนซึ่งมุ่งหน้าไปยังอียิปต์ เพื่อจะอยู่ที่นั่นจะตายเสียด้วยดาบ ด้วยการกันดารอาหาร ด้วยโรคระบาด เขาจะไม่มีคนที่เหลืออยู่หรือที่รอด ตายจากเหตุร้ายซึ่งเราจะนำมาเหนือเขา18 “เพราะพระเจ้าจอมโยธา พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า เราเทความกริ้วของเรา และความพิโรธของเราลงเหนือชาวเยรูซาเล็มอย่างไร เราจะเทความกริ้วของเราเหนือเจ้าทั้งหลายเมื่อเจ้า ไปยังอียิปต์อย่างนั้น เจ้าจะเป็นคำสาปเป็นที่น่าหวาดเสียว เป็นคำแช่งและเป็นขี้ปาก เจ้าจะไม่เห็นที่นี่อีก19 คนยูดาห์ที่ยังเหลืออยู่เอ๋ย พระเจ้าได้ตรัสกับท่านแล้วว่า ‘อย่าไปยังอียิปต์’ จงรู้เป็นแน่ว่าในวันนี้ข้าพเจ้าได้ตักเตือนท่านว่า20 ท่านทั้งหลายได้หลงเจิ่นไปเสี่ยงชีวิตของท่านเอง เพราะท่านได้ใช้ข้าพเจ้าไปหาพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของท่านว่า ‘ขออธิษฐานเพื่อเราต่อพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเรา และพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเราตรัสประการใด ขอบอกแก่เรา และเราจะกระทำตาม’21 และในวันนี้ข้าพเจ้าได้ประกาศพระวจนะนั้นแก่ ท่านทั้งหลายแล้ว แต่ท่านมิได้ฟังพระสุรเสียงแห่งพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของท่านในสิ่งใดๆ ซึ่งพระองค์ทรงใช้ข้าพเจ้ามาบอกท่าน22 เพราะฉะนั้นบัดนี้จงทราบเป็นแน่ว่า ท่านทั้งหลายจะตายด้วยดาบ ด้วยการกันดารอาหารและด้วยโรคระบาดในสถานที่ ซึ่งท่านทั้งหลายปรารถนาจะไปอาศัยอยู่”