1 เชลยในบาบิโลนโอดครวญ ณ ริมฝั่งลำน้ำแห่งบาบิโลนเรานั่งลงเมื่อได้ระลึกถึงศิโยนเราก็ร่ำไห้2 เราแขวนพิณเขาคู่ของเราไว้ที่ต้นไค้3 เพราะที่นั่นผู้ที่นำไปเป็นเชลยต้องการให้เราร้องเพลงและผู้ที่มัดพาเรา ต้องการให้สนุกสนานเขาว่า “จงร้องเพลงศิโยนสักบทหนึ่งให้เราฟัง”4 เราจะร้องเพลงของพระเจ้าได้อย่างไรที่ในแผ่นดินต่างด้าว5 เยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าพเจ้าลืมเธอก็ขอให้มือขวาของข้าพเจ้าลืมฝีมือเสีย6 ขอให้ลิ้นของข้าพเจ้าเกาะติดเพดานปากของข้าพเจ้าถ้าว่าข้าพเจ้าไม่ระลึกถึงเธอถ้าว่าข้าพเจ้ามิได้ตั้งเยรูซาเล็ม ไว้เหนือความชื่นบานอันสูงที่สุดของข้าพเจ้า7 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกถึงวันเยรูซาเล็มแตกโดยถือโทษคนเอโดมผู้ที่พูดว่า“จงทลายเสีย จงทลายเสียลงไปจนถึงรากฐานของมัน”8 ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย ซึ่งจะต้องล้างผลาญเสียความสุขจงมีแก่ผู้ที่ สนองเจ้าให้สมกับที่เจ้าได้กระทำกับเรา วว. 18:69 ความสุขจงมีแก่ผู้ที่เอาลูกเด็กเล็กแดงของเจ้าเหวี่ยงกระแทกลงกับก้อนหิน