1 โยบไม่สามารถที่จะทูลตอบพระเจ้าได้ แล้วโยบตอบว่า2 “จริงทีเดียว ข้าทราบว่าเป็นอย่างนั้นแต่คนเราจะชอบธรรมจำเพาะพระพักตร์พระเจ้าได้อย่างไร3 ถ้าคนหนึ่งคนใดปรารถนาจะโต้แย้งกับพระองค์ในพันครั้งผู้นั้นก็ตอบพระองค์ไม่ได้สักครั้งเดียว4 พระองค์ฉลาดอยู่ในพระทัย และพระกำลังก็แข็งแรงผู้ใดเคยได้แข็งต่อพระองค์และชนะได้เล่า5 พระองค์ผู้ทรงเคลื่อนภูเขา และภูเขาทั้งหลายก็ไม่รู้เมื่อพระองค์ทรงคว่ำมันเสียด้วยพระพิโรธของพระองค์6 ผู้ทรงสั่นแผ่นดินโลกให้ออกจากที่ของมันและเสาของมันก็สั่นสะเทือน7 ผู้ทรงบัญชาดวงอาทิตย์ และมันไม่ขึ้นผู้ทรงผนึกเก็บบรรดาดวงดาวไว้8 ผู้ทรงขึงฟ้าสวรรค์ออกแต่พระองค์เดียวและทรงย่ำคลื่นของทะเล9 ผู้ทรงสร้างดาวจระเข้และดาวไถดาวลูกไก่ โยบ 38:31; อมส. 5:8 และหมู่ดาวทิศใต้10 ผู้ทรงกระทำมหกิจเหลือที่จะเข้าใจได้และการอัศจรรย์อย่างนับไม่ถ้วน11 นี่แน่ะ พระองค์ทรงผ่านไป และข้าหาเห็นพระองค์ไม่พระองค์ทรงเลยไป และข้าหาสังเกตเห็นไม่12 ดูเถิด พระองค์ทรงฉวยไป ใครจะห้ามพระองค์ได้ใครจะทูลพระองค์ว่า ‘พระองค์ทรงกระทำอะไรนั่น’13 “พระเจ้าจะไม่ทรงหันพระพิโรธของพระองค์กลับต่อพระองค์ เหล่าสมุนของความอหังการต้องกราบอยู่14 แล้วข้าจะตอบพระองค์ได้อย่างไรจะเลือกถ้อยคำอะไรมาโต้ตอบพระองค์15 แม้ว่าข้าไร้ผิด ข้าก็ตอบพระองค์ไม่ได้ข้าจะต้องขอพระกรุณาต่อโจทก์ของข้า16 ถ้าข้าร้องทูลต่อพระองค์ และพระองค์ทรงตอบข้าข้าจะไม่เชื่อว่า พระองค์ทรงฟังเสียงของข้า17 เพราะพระองค์ทรงขยี้ข้าด้วยพายุและทวีบาดแผลของข้าโดยไม่มีเหตุ18 พระองค์จะไม่ทรงให้ข้าหายใจได้แต่เติมความขมขื่นให้ข้าเต็ม19 ถ้าเป็นการประลองกำลัง ก็ดูพระองค์ซิถ้าเป็นเรื่องการพิพากษา ใครจะนัดฟ้องพระองค์ได้20 ถึงแม้ข้าชอบธรรม ปากของข้า จะกล่าวโทษข้าแม้ว่าข้าจะดีรอบคอบ พระองค์จะพิสูจน์ว่าข้าบกพร่อง21 ข้าดีรอบคอบ ข้าไม่ไยดีในตัวข้าข้าเกลียดชีวิตของข้า22 ก็เหมือนกันหมด เพราะฉะนั้นข้าจึงว่าพระองค์ทรงทำลายทั้งคนดีรอบคอบและคนอธรรม23 เมื่อภัยพิบัตินำความตายมาโดยฉับพลันพระองค์ทรงเยาะเย้ยความลำบากยากเย็นของผู้ไร้ผิด24 แผ่นดินโลกนี้ทรงมอบไว้ในมือของคนอธรรมพระองค์ทรงปิดหน้าบรรดาผู้วินิจฉัยโลกถ้าไม่ใช่พระองค์ แล้วใครเล่า25 “วันทั้งหลายของข้าพระองค์เร็วกว่านักวิ่งมันพ้นไป มันไม่เห็นสิ่งดีอะไร26 มันผ่านไปอย่างกับเรือเร็วดังนกอินทรีโฉบลงบนเหยื่อ27 ถ้าข้าพระองค์ว่า ‘ข้าจะลืมคำร้องทุกข์ของข้าข้าจะทิ้งหน้าเศร้าของข้าเสียและเบิกบาน’28 ข้าพระองค์เกิดกลัวบรรดาความทุกข์ของข้าพระองค์เพราะข้าพระองค์ทราบว่า พระองค์จะไม่ถือว่าข้าพระองค์ไร้ผิด29 ข้าพระองค์จะถูกกล่าวโทษข้าพระองค์ตรากตรำเปล่าๆทำไม30 ถ้าข้าพระองค์ชำระตัวของข้าพระองค์ด้วยหิมะและล้างมือของข้าพระองค์ด้วยน้ำด่าง31 พระองค์ยังจะทรงจุ่มข้าพระองค์ลงไปในบ่อแม้เสื้อผ้าของข้าพระองค์จะรังเกียจข้าพระองค์32 พระองค์มิใช่มนุษย์อย่างข้า ที่ข้าจะตอบพระองค์ซึ่งเราจะมาสู้คดีด้วยกัน33 ไม่มี หรือ อยากให้มีคนกลางระหว่างเราผู้ซึ่งจะไกล่เกลี่ยเราทั้งสองได้34 ขอให้พระองค์ทรงนำไม้เรียว ไปจากข้าเสียทีและขออย่าให้ความครั่นคร้ามจากพระองค์ กระทำให้ข้ากลัว35 แล้วข้าจะพูดและไม่กลัวพระองค์เพราะใจจริงของข้าไม่เป็นอย่างนั้น