1 หนังสือม้วนและพระเมษโปดก และในพระหัตถ์ขวาของพระองค์ผู้ประทับบนพระที่นั่งนั้น ข้าพเจ้าเห็นหนังสือม้วนหนึ่งซึ่งเขียนไว้ทั้งข้างในและข้างนอกอสค.2:9-10; อสย.29:11 และมีตราผนึกอยู่เจ็ดดวง2 และข้าพเจ้าได้เห็นทูตสวรรค์ที่มีฤทธิ์องค์หนึ่ง ประกาศด้วยเสียงดังว่า “ใครเป็นผู้ที่สมควรเปิดหนังสือม้วนและแกะตราของมันออก?”3 และไม่มีใครในสวรรค์ หรือบนแผ่นดินโลก หรือใต้แผ่นดินโลกที่สามารถเปิดหนังสือม้วนหรือดูหนังสือนั้น4 แล้วข้าพเจ้าก็ร้องไห้อย่างมาก เพราะไม่พบใครที่สมควรจะเปิดหนังสือม้วนหรือดูหนังสือนั้น5 แล้วมีคนหนึ่งในพวกผู้อาวุโสบอกกับข้าพเจ้าว่า “อย่าร้องไห้เลย นี่แน่ะ สิงโตแห่งเผ่ายูดาห์ปฐก.49:9 ซึ่งเป็นรากเหง้าแปลได้อีกว่า เป็นเชื้อสายของดาวิดอสย.11:1,10ทรงมีชัยชนะแล้ว พระองค์จึงทรงสามารถเปิดหนังสือและแกะตราทั้งเจ็ดดวงได้”6 และระหว่างพระที่นั่งกับสิ่งมีชีวิตทั้งสี่นั้น และท่ามกลางพวกผู้อาวุโส ข้าพเจ้าเห็นพระเมษโปดกแปลว่า ลูกแกะทรงยืนอยู่ เหมือนดังถูกปลงพระชนม์แล้วอสย.53:7 พระองค์ทรงมีเขาเจ็ดเขาและมีดวงตาเจ็ดดวงศคย.4:10 ซึ่งเป็นพระวิญญาณทั้งเจ็ดของพระเจ้า ที่พระเจ้าทรงส่งออกไปทั่วแผ่นดินโลกแล้ว7 และพระเมษโปดกทรงเข้ามา และทรงรับม้วนหนังสือจากพระหัตถ์ขวาของพระองค์ผู้ประทับบนพระที่นั่งนั้น8 เมื่อพระองค์ทรงรับหนังสือนั้นแล้ว สิ่งมีชีวิตทั้งสี่และผู้อาวุโสยี่สิบสี่คนนั้น ก็ทรุดตัวลงเฉพาะพระพักตร์พระเมษโปดก แต่ละคนถือพิณและถือชามทองคำบรรจุเครื่องหอม ซึ่งเป็นคำอธิษฐานของบรรดาธรรมิกชนสดด.141:29 และเขาทั้งหลายก็ร้องเพลงบทใหม่สดด.33:3; 98:1; อสย.42:10 ว่า“พระองค์ทรงเป็นผู้ที่สมควรจะรับม้วนหนังสือและทรงแกะตราหนังสือนั้นออกเพราะพระองค์ถูกปลงพระชนม์และทรงไถ่คนด้วยพระโลหิตเพื่อถวายพระเจ้าคือคนจากทุกเผ่า ทุกภาษา ทุกชนชาติและทุกประชาชาติ10 พระองค์ทรงทำให้เขาเป็นอาณาจักรและเป็นปุโรหิตของพระเจ้าของเราอพย.19:6; วว.1:6และพวกเขาจะครอบครองบนแผ่นดินโลก”11 แล้วข้าพเจ้าก็ได้เห็นและได้ยินเสียงของทูตสวรรค์มากมายนับจำนวนเป็นแสนๆ เป็นล้านๆดนล.7:10 ที่อยู่รอบพระที่นั่ง รอบพวกสิ่งมีชีวิต และรอบบรรดาผู้อาวุโส12 ร้องเสียงดังว่า“พระเมษโปดกผู้ถูกปลงพระชนม์แล้วนั้นทรงสมควรได้รับฤทธานุภาพ ทรัพย์สมบัติ พระปัญญา พระกำลังพระเกียรติ พระสิริ และคำสดุดี”13 แล้วข้าพเจ้าได้ยินเสียงสิ่งที่ทรงสร้างทั้งหมด ทั้งในสวรรค์ บนแผ่นดินโลก ใต้แผ่นดินโลก ในมหาสมุทร และทุกสิ่งซึ่งอยู่ในที่เหล่านั้น ร้องว่า“ขอให้คำสดุดี พระเกียรติ พระสิริและอานุภาพจงมีแด่พระองค์ผู้ประทับบนพระที่นั่งและแด่พระเมษโปดกตลอดไปเป็นนิตย์”14 และสิ่งมีชีวิตทั้งสี่นั้นก็ร้องว่า “อาเมน” และบรรดาผู้อาวุโสก็ทรุดตัวลงและนมัสการ