1 “แต่บัดนี้ พวกที่อ่อนวัยกว่าข้าได้เยาะเย้ยข้าซึ่งพวกบิดาของเขา ข้ายังปฏิเสธที่จะให้อยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า2 ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของพวกเขาคือของคนที่หมดเรี่ยวแรงแล้ว3 ด้วยความขาดแคลนและหิวโหยเขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง4 เขาเก็บผักชะครามผักชนิดหนึ่งขึ้นตามเลนใกล้ทะเล กินได้กับใบไม้และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร5 เขาถูกขับไล่ออกไปจากชุมนุมชนมีคนตะโกนไล่เขาอย่างไล่โจร6 ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำห้วยในโพรงดินและซอกหิน7 ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาร้องเหมือนลาใต้ต้นเหงือกหนาม เขาเบียดเสียดกัน8 เป็นคนโง่เขลา เออ เป็นพวกที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเขาถูกกวาดออกไปจากแผ่นดิน9 “แต่บัดนี้ ข้ากลายเป็นเพลงล้อเลียนของเขาเออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา10 เขาสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายใส่หน้าข้า11 เพราะพระองค์ทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาจึงเหวี่ยงความยั้งคิดทิ้งเสียต่อหน้าข้า12 ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้าเขาผลักข้าออกไปเขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย13 เขาพังทางเดินของข้าเขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะโดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย14 เขาเข้ามาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง15 ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้าเกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมาและความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ16 “บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไปภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า และบัดนี้ จิตใจข้าถูกเทออกบนข้าวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้17 กลางคืนเจาะไชกระดูกข้าแปลได้อีกว่า พระองค์ทรงแทงกระดูกข้าในเวลากลางคืนและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย18 เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาลพระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า19 พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า20 ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า21 พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์22 พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลมทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลมและทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง23 ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสียและให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต24 “แน่ทีเดียว คนจะไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำแปลได้อีกว่า พระองค์จะไม่ยื่นพระหัตถ์ออกทำร้ายคนอนาถาเมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ25 ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ประสบวันทุกข์ยากหรือ?ใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ?26 แต่เมื่อข้ามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึงและเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง27 จิตใจของข้าพลุ่งพล่านไม่สงบเลยวันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า28 ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดดข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ29 ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ30 ผิวหนังของข้าดำและหลุดลอกกระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้31 เพราะฉะนั้น เสียงพิณเขาคู่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้