1 พระเจ้าทรงอาลัยถึงชนชาติของพระองค์ที่หลงเจิ่น ครั้งเมื่ออิสราเอลยังเด็กอยู่เราก็รักเขาเราได้เรียกบุตรชายของเราออกมาจาก อียิปต์ อพย. 4:22; มธ. 2:152 เรายิ่งเรียกเขามากเท่าใดเขายิ่งออกไปห่างจากเรามากเท่านั้นเขาถวายสัตวบูชาแก่พระบาอัลและเผาเครื่องหอมถวายแก่รูปเคารพอยู่เรื่อยไป3 แต่เรานี่แหละสอนเอฟราอิมให้เดินเราอุ้มเขาทั้งหลายไว้แต่เขาหาทราบไม่ว่า เราเป็นผู้รักษาเขาให้หาย4 เราจูงเขาด้วยสายมนุษยธรรมและด้วยปลอกแห่งความรักเราเป็นผู้กระทำให้แอกที่ขากรรไกรของเขาเบาลงและเราก้มลงเลี้ยงเขา5 เขาจะไม่กลับไปยังแผ่นดินอียิปต์หรือและอัสซีเรียจะเป็นกษัตริย์ของเขาเพราะเขาปฏิเสธไม่ยอมกลับไปหาเรา6 ดาบจะรุกรานบรรดาหัวเมืองของเขาทำลายดาลประตูของเขาเสียและผลาญเขาเสียเพราะแผนการของเขา7 ประชากรของเราโน้มไปในทางที่เหินห่างจากเราเขาจึงถูกกำหนดให้ประจำแอกไม่มีใครจะปลดเขาให้พ้นไปได้8 โอ เอฟราอิมเอ๋ย เราจะปล่อยเจ้าได้อย่างไรโอ อิสราเอลเอ๋ย เราจะโยนเจ้าไปให้ผู้อื่นได้อย่างไรเราจะปล่อยเจ้าให้เหมือนเมืองอัดมาห์ได้อย่างไรเรากระทำเจ้าให้เหมือนเมืองเศโบยิมได้ อย่างไร ฉธบ. 29:23จิตใจของเราปั่นป่วนอยู่ภายในความเอ็นดูของเราก็คุกรุ่นขึ้น9 เราจะไม่ลงอาชญาตามที่เรากริ้วจัดเราจะไม่ทำลายเอฟราอิมอีกเพราะเราเป็นพระเจ้าไม่ใช่มนุษย์เราเป็นผู้บริสุทธิ์ท่ามกลางพวกเจ้าเราจะไม่เข้าในเมือง10 เขาทั้งหลายจะติดตามพระเจ้าไปผู้ซึ่งมีสิงหนาทดั่งราชสีห์เออ พระองค์จะทรงเปล่งพระสุรเสียงและบุตรทั้งหลายของพระองค์จะตัวสั่นสะท้านมาจากทิศตะวันตก11 เขาจะตัวสั่นสะท้านมาเหมือนวิหคจากอียิปต์และเหมือนนกพิราบจากแผ่นดินอัสซีเรียเราจะให้เขากลับไปบ้านของเขา พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ12 เอฟราอิมถูกทรงขนาบเพราะความเท็จและการบีบบังคับ เอฟราอิมได้กั้นล้อมเราไว้ด้วยความมุสาและพงศ์พันธุ์อิสราเอลล้อมเราด้วยเล่ห์ลวงและยูดาห์ยังเถลไถลไปจากพระเจ้าและจากองค์บริสุทธิ์ผู้เที่ยงธรรม