1 โยบโอดครวญด้วยเรื่องกำเนิดของตน ต่อมาโยบอ้าปากของท่านแช่งวันกำเนิดของ ท่าน ยรม. 20:14-182 และโยบว่า3 “ขอให้วันซึ่งข้าเกิดนั้นพินาศทั้งคืนที่พูดว่า‘ตั้งครรภ์เด็กชายคนหนึ่งแล้ว’ นั้นด้วย4 ขอให้วันนั้นเป็นความมืดขอพระเจ้าจากเบื้องบน อย่าแสวงหาวันนั้นหรืออย่าให้แสงสว่างส่องในวันนั้น5 ขอความมืดทึบยึดเอาวันนั้นไว้ขอให้เมฆคลุมมันไว้ขอให้สิ่งที่ทำให้วันดำทะมึน ทำให้มันหวาดกลัว6 คืนนั้นน่ะ ขอให้ความมืดทึบฉวยมันไว้อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปีอย่าให้นับมันเข้าเป็นส่วนของเดือนต่อไปเลย7 เออ ขอให้คืนนั้นเป็นหมันขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบาน ได้ยินในคืนนั้น8 ขอให้บรรดาผู้ที่สาปวัน ได้สาปคืนนั้นด้วยผู้มีฝีมือที่จะปลุกเลวีอาธาน สัตว์ทะเล ขนาดมหึมาขึ้นมา9 ขอให้ดาวเวลารุ่งสางของมันมืดขอให้มันหวังความสว่าง แต่ไม่พบอย่าให้เห็นแสงอรุณรุ่งเช้า10 เพราะว่ามันมิได้ปิดประตูแห่งครรภ์มารดาของข้าหรือซ่อนความยากลำบากจากตาของข้า11 “ทำไมข้าไม่ตายเสียแต่กำเนิด ทำไมข้าไม่ขาดใจเสียเมื่อข้าออกมาจากครรภ์แล้วก็สิ้นไป12 ทำไมหัวเข่าจึงรับข้าไว้หรือทำไมหัวนมมีให้ข้าดูด13 ถ้าหาไม่แล้ว ข้าจะนอนเงียบสงบอยู่ข้าจะหลับ แล้วข้าจะได้หยุดพักอยู่14 กับบรรดาพระราชาและที่ปรึกษาของแผ่นดินโลกผู้ได้สร้างที่ปรักหักพังขึ้นใหม่สำหรับตัวเอง15 หรือกับเจ้านายผู้มีทองคำผู้บรรจุเงินไว้เต็มบ้าน16 หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่แท้ง ซึ่งซ่อนไว้อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง17 ที่นั่นคนชั่วร้ายหยุดดิ้นรนและที่นั่นผู้ที่เหนื่อยอ่อนได้หยุดพัก18 ที่นั่นผู้ถูกจำจองก็สบายด้วยกันเขาทั้งหลายไม่ได้ยินเสียงของนายงาน19 ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่นและทาสก็เป็นอิสระพ้นจากนายของเขา20 “ไฉนหนอผู้ที่ทนทุกข์เวทนาอย่างนี้ ยังได้รับแสงสว่างและผู้ที่มีใจระทมทุกข์ได้รับชีวิต21 ผู้คอยความตาย แต่มันก็ไม่มา วว. 9:6และขุดหามันมากกว่าหาทรัพย์ที่ซ่อนอยู่22 ผู้ซึ่งเปรมปรีดิ์อย่างยิ่งและยินดี เมื่อเขาพบหลุมฝังศพ23 ไฉนจึงประทานความสว่างแก่ผู้ที่ทางของเขาซ่อนอยู่ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงล้อมรั้วกั้นไว้24 เพราะการถอนหายใจของข้ามีมาก่อนอาหารของข้าและการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหนือข้า25 เพราะสิ่งที่ข้ากลัวก็มาเหนือข้าและสิ่งที่ข้าครั่นคร้ามก็ตกแก่ข้า26 ข้าไม่สบายใจเลย ทั้งข้าก็ไม่สงบข้าไม่ได้หยุดพัก แต่ความทรมานก็มาหา”