1 โยบเชื่อว่าพระเจ้าจะทรงว่าตนเป็นฝ่ายถูก แล้วโยบตอบว่า2 “ท่านทั้งหลายจะทรมานจิตใจข้านานสักเท่าใดทั้งบดข้าให้ย่อยยับด้วยถ้อยคำ3 ท่านทั้งหลายพูดสบประมาทข้าสิบหนแล้วและที่ทำผิดแก่ข้านั้นท่านก็ไม่อายเลย4 ถ้าแม้ว่าข้าหลงทำผิดจริงความผิดของข้าก็อยู่กับข้า5 ถ้าท่านทั้งหลายผยองเพราะข้าและใช้ความต่ำต้อยของข้าปรักปรำข้า6 จงทราบเถิดว่าพระเจ้าทรงวางข้าไว้ในที่ที่ผิดและได้ทรงเอาตาข่ายของพระองค์ล้อมข้าไว้7 ดูเถิด ข้าร้องออกมาว่า ‘ทารุณจริง’ แต่ไม่มีใครฟังข้าร้องให้ช่วย แต่ไม่มีความยุติธรรมที่ไหน8 พระองค์ทรงก่อกำแพงกั้นทางข้าไว้ ข้าจึงข้ามไปไม่ได้และพระองค์ทรงให้ทางของข้ามืดไป9 พระองค์ทรงปลดศักดิ์ศรีของข้าไปจากข้าเสียและทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า10 พระองค์ทรงพังข้าลงเสียทุกด้าน และข้าก็สิ้นไปพระองค์ทรงทึ้งความหวังของข้าขึ้นเหมือนถอนต้นไม้11 พระพิโรธของพระองค์พลุ่งขึ้นใส่ข้าและทรงนับข้าว่าเป็นปรปักษ์ของพระองค์12 กองทหารของพระองค์เข้ามาพร้อมกันเขาทั้งหลายก่อเชิงเทินต่อสู้ข้าและตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า13 “พระองค์ทรงให้พี่น้องของข้าห่างไกลจากข้าผู้ที่คุ้นเคยของข้าก็หันไปจากข้าเสีย14 ญาติของข้าและเพื่อนสนิทของข้าได้ละลืมข้าเสียแล้ว15 บรรดาแขกในบ้านของข้าและสาวใช้ของข้า นับข้าเป็นคนต่างถิ่นข้ากลายเป็นคนต่างด้าวในสายตาของเขา16 ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบข้าข้าต้องวิงวอนเขาด้วยปากของข้า17 ข้าเป็นที่ขยะแขยงแก่ภรรยาของข้าเป็นที่น่าเกลียดแก่ลูกชายแห่งมารดาของข้าเอง18 แม้เด็กๆดูหมิ่นข้าเมื่อข้าลุกขึ้นเขาก็ว่าข้า19 สหายสนิททั้งสิ้นของข้ารังเกียจข้าและคนเหล่านั้นที่ข้ารัก เขาหันหลังให้ข้า20 กระดูกของข้าเกาะติดหนังและติดเนื้อของข้าและข้ารอดได้อย่างหวุดหวิด21 ข้าแต่ท่าน สหายของข้า สงสารข้าเถิด สงสารข้าเถิดเพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าได้แตะต้องข้า22 ทำไมท่านทั้งหลายจึงไล่ตามข้าอย่างกับเป็นพระเจ้าทำไมท่านไม่พอใจกับเนื้อของข้า23 “โอ ข้าอยากให้ถ้อยคำของข้าได้ถูกบันทึกไว้โอ ข้าอยากให้จารึกไว้ในหนังสือ24 โอ ข้าอยากให้สลักไว้ในศิลาเป็นนิตย์ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่ว25 แต่ส่วนข้า ข้าทราบว่า พระผู้ไถ่ของข้าทรงพระชนม์อยู่และในที่สุดพระองค์จะทรงปรากฏบน หรือ ผงคลีดินแผ่นดินโลก26 และหลังจากผิวหนังของข้าถูกทำลายไปอย่างนี้แล้วใน หรือ โดยปราศจากเนื้อหนังของข้า ข้าจะเห็นพระเจ้า27 ผู้ซึ่งข้าจะได้เห็นเองและนัยน์ตาของข้าจะได้เห็นไม่ใช่คนอื่นจิตใจในตัวข้าก็อ่อนโหย28 ถ้าท่านทั้งหลายว่า ‘ต้อนเขาให้อยู่’และ ‘สมุฏฐานของเรื่องก็พบอยู่ในเขา’29 จงกลัวดาบ เพราะพระพิโรธนำโทษของดาบมาเพื่อท่านจะทราบว่ามีการพิพากษา”