1 การพิพากษาภูเขาเสอีร์ และพระวจนะของพระยาห์เวห์มายังข้าพเจ้าว่า2 “บุตรมนุษย์เอ๋ย จงมุ่งหน้าต่อสู้ภูเขาเสอีร์อสย.34:5-17; 63:1-6; ยรม.49:7-22; อสค.25:12-14; อมส.1:11-12; อบด.1-14; มลค.1:2-5 และเผยพระวจนะต่อสู้มัน3 และกล่าวกับมันว่า พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่านี่แน่ะ ภูเขาเสอีร์ เราเป็นปฏิปักษ์กับเจ้าและเราจะเหยียดมือเราต่อสู้เจ้าแล้วเราจะทำให้เจ้าร้างเปล่าและถูกทิ้งร้าง4 เราจะให้เมืองทั้งหลายของเจ้าเป็นซากปรักหักพังและเจ้าจะเป็นที่ร้างเปล่าแล้วเจ้าจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์5 เพราะเจ้าเก็บความแค้นเคืองมาแต่เก่าก่อน และมอบประชาชนอิสราเอลให้แก่อำนาจดาบในเวลาแห่งภัยพิบัติของพวกเขา และในเวลาการลงโทษขั้นสุดท้าย6 เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า เรามีชีวิตอยู่แน่นอนอย่างไร เราจะกำหนดให้เจ้าโลหิตตก และเรื่องโลหิตตกจะไล่ตามเจ้า เมื่อเจ้าไม่เกลียดการทำให้โลหิตตก เรื่องโลหิตตกก็จะไล่ตามเจ้าไป7 เราจะทำให้ภูเขาเสอีร์ร้างว่างเปล่า และเราจะตัดผู้สัญจรเสียจากมัน8 เราจะให้ภูเขาของเจ้าเต็มด้วยผู้ถูกฆ่า พวกที่ถูกฆ่าด้วยดาบจะล้มลงตามเนินเขาของเจ้า ตามหุบเขาของเจ้า และในห้วยทุกแห่งของเจ้า9 เราจะทำให้เจ้าเป็นที่ร้างเปล่าตลอดไป และจะไม่มีคนอาศัยตามเมืองทั้งหลายของเจ้า แล้วเจ้าจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์10 “เพราะเจ้ากล่าวว่า ‘ประชาชาติทั้งสองนี้และแผ่นดินทั้งสองนี้จะต้องเป็นของข้า เราจะเอามันมาเป็นกรรมสิทธิ์ ถึงแม้พระยาห์เวห์สถิตที่นั่น’11 เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า เรามีชีวิตอยู่แน่นอนอย่างไร เราจะทำต่อเจ้าตามความโกรธแค้นและความอิจฉาของเจ้า ซึ่งเจ้าแสดงต่อพวกเขาเพราะความเกลียดชังของเจ้า แล้วเราจะสำแดงตัวเราให้เป็นที่รู้จักในหมู่พวกเขาเมื่อเราพิพากษาเจ้า12 แล้วเจ้าจะรู้ว่า เรา ยาห์เวห์ได้ยินคำเหยียดหยามทั้งหมดของเจ้า ซึ่งเจ้าได้พูดต่อสู้ภูเขาทั้งหลายแห่งอิสราเอลว่า ‘มันถูกทิ้งให้ร้างเปล่า มันถูกมอบไว้ให้เรากัดกิน’13 เจ้าคุยข่มเราด้วยปากของเจ้า และว่ากล่าวเราอีกมากมาย เราได้ยินหมดแล้ว14 พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า ขณะที่ทั้งพิภพร่าเริง เราจะทำให้เจ้าร้างเปล่า15 เช่นเดียวกับที่เจ้าร่าเริงเมื่อมรดกของพงศ์พันธุ์อิสราเอลนั้น ต้องถูกทำให้ร้างเปล่าไป เราก็จะทำเช่นนั้นกับเจ้า โอ ภูเขาเสอีร์และเอโดมทั้งหมด คือทั้งหมดของมันจะเป็นที่ร้างเปล่า แล้วพวกเขาจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์”