1 คำอธิษฐานขอพระกรุณาธิคุณ ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกว่ามีอะไรตกถึงข้าพระองค์ดูเถิด ขอทรงพิจารณาความอดสูของข้าพระองค์2 มรดกของพวกข้าพระองค์ได้ไปตกอยู่กับพวกต่างประเทศบ้านเรือนของพวกข้าพระองค์เป็นของคนต่างด้าว3 พวกข้าพระองค์เป็นคนกำพร้าบิดาและเหล่ามารดาของข้าพระองค์เป็นดั่งหญิงม่าย4 น้ำก็ต้องซื้อเขาดื่มฟืนก็ต้องซื้อเขาใช้5 ผู้ข่มขี่ได้ขี่คอพวกข้าพระองค์ไว้พวกข้าพระองค์อ่อนเพลียและเขาไม่ให้มีเวลาพักเลย6 พวกข้าพระองค์พนมมือให้คนอียิปต์และคนอัสซีเรีย เพื่อจะได้อาหารรับประทานอิ่มหนึ่ง7 บรรพบุรุษของพวกข้าพระองค์ได้กระทำบาป และก็ตายหมดแล้วพวกข้าพระองค์ต้องถูกโทษเพราะบาปของเขา8 ทาสกลับปกครองพวกข้าพระองค์ไม่มีผู้ใดช่วยข้าพระองค์ให้พ้นมือของเขาได้9 ข้าพระองค์ทั้งหลายได้อาหารมาโดยเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพราะดาบแห่งถิ่นทุรกันดาร10 ผิวหนังของพวกข้าพระองค์ก็ร้อนปานเตาอบเพราะความเดือดร้อนของทุพภิกขภัย11 เขาทั้งหลายขืนใจพวกผู้หญิงในกรุงศิโยนและข่มใจสาวพรหมจารีในหัวเมืองแห่งยูดาห์12 พวกเจ้านายต้องถูกผูกมือแขวนไม่มีใครนับถือพวกผู้ใหญ่13 พวกคนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้งและพวกเด็กต้องแบกฟืนหนักล้มลุกคลุกคลาน14 พวกผู้ใหญ่หายตัวไปจากประตูเมืองพวกคนหนุ่มได้หยุดดีดสีตีเป่าแล้ว15 ความปลาบปลื้มก็ปลาตไปจากใจของพวกข้าพระองค์สิ้นการเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการร่ำไห้16 มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์เพราะพวกข้าพระองค์กระทำบาปไว้17 เหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงเจ็บปวดเพราะการเหล่านี้เอง นัยน์ตาข้าพระองค์จึงมัวไป18 เหตุด้วยภูเขาศิโยนซึ่งเกิดเริศร้างพวกสุนัขจิ้งจอกมาเดินเพ่นพ่านอยู่บนนั้น19 ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์20 เป็นไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์เป็นไฉนได้ทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้21 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงช่วยข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ขอทรงฟื้นเดือนปีของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน22 เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียแล้วและพระองค์ทรงกริ้วพวกข้าพระองค์อย่างล้นพ้น